THE VEILS The Veils, je vindt het geweldig of je vindt het helemaal niets. De rauwe stem van zanger Finn Andrews, de langdradige noten en de zwartgalligheid waarmee de band op het podium staat; daar moet je van houden. Vandaag in 013 lijkt het merendeel voor hoofdact Zita Swoon te komen, aangezien bij aanvang van het concert de zaal half gevuld is. Dat maakt The Veils helemaal niets uit, zij leven vooral in hun eigen depressieve, romantische wereld en weten degenen die er wel zijn daarin mee te nemen. Andrews huilt, schreeuwt en ramt op zijn gitaar alsof zijn leven er vanaf hangt (met een gesprongen snaar tijdens het tweede nummer als gevolg). De duistere bassiste Sophia Burn heupwiegt in haar zwarte jurkje met de muziek mee, alsof zij in trance is. Welkom in de droomwereld van The Veils! De band speelt vooral veel nummers van hun tweede cd Nux Vomica, een rauwe rockplaat. Jammer is wel dat gevoelige nummers van het debuutalbum Runaway Found worden overgeslagen. Hitkraker Lavinia, of Talk Down The Girl hadden net dat betoverende kunnen geven. Na bijna een uur gespeeld te hebben is de droom van The Veils afgelopen. Met de hit Not Yet sluiten zij hun bezoek aan 013 af, maar zeker is dat als zij de volgende keer weer het Tilburgse podium betreden, ze verwelkomd zullen worden door een gevulde zaal. ZITA SWOON Het podium van de Dommelsch Zaal staat bommetje vol, maar liefst acht muzikanten telt de Vlaamse rockband Zita Swoon vandaag. Een zanger/gitarist, bassist, gitarist, toetsenist, percussionist, drummer en twee achtergrondzangeressen: dat belooft wat te worden, toch? De band begint met een instrumentaal intro, om de sfeer er wat in te brengen. Dat lukt aardig en muzikaal gezien klinkt het prima. De ellende begint pas als Stef Kamil Carlens gaat zingen. De swingende muziek krijgt een jaren negentig tintje, wat misschien logisch is aangezien Zita Swoon haar hoogtij dagen tien jaar geleden vierde, maar echt vernieuwend is het niet. Het hele optreden kabbelt het wat voort en wordt het niet spectaculair. Een opbouw en climax ontbreken. Wat qua uiterlijk zo’n geweldige band lijkt, komt op het podium helemaal niet uit de verf. Nog erger dan het nietszeggende optreden van Zita Swoon is dat het optreden van The Veils hierdoor helemaal misplaatst is. Op geen enkele manier heeft de band overeenkomsten met de acht muzikanten, zowel qua muziekstijl als de performance en kwaliteit. Je begint je zelfs af te vragen of ze de support act en hoofdact niet per ongeluk hebben omgedraaid. The Veils verdient de plek van main act, met een groot publiek. Zita Swoon kan de Dommelsch Zaal niet vullen en komt beter tot haar recht op gelegenheden, zoals bij Elastiek dit jaar.