Het is koud op de dinsdagavond van 20 maart. Toch staan de rijen voor de deur van de Dommelsch zaal ver voorbij de Tivoli garage. "3FM presents..." vanavond drie optredens. En niet de minste. Bell X1 als voorprogramma, Declan de Barra als after-party in de kleine zaal en natuurlijk Damien Rice als headliner. De laatste is vanavond in topvorm. Hij heeft het zo naar zijn zin vanavond, dat hij bijna zijn gehele repertoire speelt. Een overzicht van deze memorabele avond. BELL X1 Wanneer Bell X1 het podium betreedt is het al volle bak in 013. Dat is mooi. Zeker met zo'n verrassend goed voorprogramma als deze band. BellX1 is een kruising tussen de experimenteer-drift van Radiohead, de pop/rock van Snow Patrol en de bezieling van David Gray. Ook vocaal gezien, zit het wel goed. Prachtige samenzang en een zanger die zijn stem moeiteloos kan laten klinken als de zangers van de eerder genoemde bands. Knap is tevens de balans waarmee de nummers worden gebracht. Stevige nummers worden moeiteloos afgewisseld met kleine fragiele liedjes, zoals het prachtige 'Eve the apple of my eye', die de band ook (terecht) een bescheiden hitje opleverde. De heren krijgen veel waardering van het publiek. Dat blijkt zeker wanneer de band zijn laatste nummer aankondigt en er daarna toch nog eentje speelt. Als support-act word je dan vrij snel van het podium ge-boehoe-t, maar BellX1 komt er moeiteloos mee weg en dat is een knappe prestatie van een support-act, waar we zeker nog meer van gaan horen. DAMIEN RICE Wanneer de lichten uitgaan betreed Damien Rice onder luid gejuich het podium. Samen met celliste Vivian Long opent hij het optreden toch wel opvallend door het b-kantje(!) "The Professor" te spelen. Wanneer Rice zijn eerste noot uit zijn gouden strot perst, maakt het rumoer plaats voor absolute stilte. De gehele Dommelsch zaal is gelijk in extase. Als zijn voltallige band het podium betreedt, is duidelijk dat mede-zangeres Lisa Hannigan er vanavond niet bij is. Wel heeft Rice een extra gitarist meegenomen. Ondanks dat Rice vanavond niet erg spraakzaam is, weet hij de hele zaal in extase te houden. Nummers als "Elephant" en "The Blower's Daughter" zorgen voor absoluut kippevel, terwijl nummers als "Volcano" en "Cold Water" uitgesponnen worden in heftige soundscapes, waarbij de band zich helemaal laat gaan in hun muziek. Na ruim anderhalf uur komt er dan toch eindelijk meer dan alleen een "thank you" uit de mond van Rice. Hij laat celliste Long alleen achter om haar samen met Declan de Barra haar eigen nummer "Random Man On The Motorway" te laten spelen. De tekst is hilarisch en werkt op de lachspieren van het publiek. Wanneer Rice en zijn medeheren terugkomen, lijkt het bijna afgelopen. Niets is minder waar. Rice gaat in op het verzoek van iemand in de zaal om het nummer "Babysister" te spelen. Een nummer dat alleen live gespeeld wordt en verder nooit is uitgebracht. Een paar nummers en twee uur verder lijkt het dan écht afgelopen te zijn, maar er komt nog een toegift. Rice haalt de plug uit zijn gitaar, de geluidsdopjes uit zijn oren en loopt weg van de microfoon, om zonder enige geluidsversterking "Cannonball" te spelen voor een muisstille zaal. Een imponerend gezicht. Rice maakt zich onsterfelijk en er komt nog een tweede toegift, waarin de gitarist wordt gefeliciteerd en heel toepasselijk afgesloten word met "Cheers Darlin". Na bijna 2,5 uur is deze rollercoaster van schoonheid dan helaas toch voorbij. En Lisa Hannigan? Die werd alleen gemist tijdens 9 Crimes, maar dat was verder absoluut geen misdaad!