Bradley's Circus verovert de harten van het publiek

Lost Insanity doet iets teveel aan de jaren tachtig denken

Stefan van Doleweerd, ,

In de Kleine Zaal wordt No Sleep 2007 afgesloten met twee 'female fronted' bands. Bradley's Circus blijkt de revelatie van het festival dit jaar, en dat ligt echt niet alleen aan de looks van de zangeres. Het stevige Lost Insanity doet ook niets verkeerd, hoewel ze met hun vertrouwd klinkende hardrock misschien iets teveel aan de eighties doen denken,

Lost Insanity doet iets teveel aan de jaren tachtig denken

CONCERT Bradley's Circus tijdens No Sleep 2007 in de Kleine Zaal MUZIEK Rockabilly die gemixt wordt met country door een band met een zangeres die zowel qua stem als uiterlijk ver boven velen uitsteekt. PLUS De band speelt ontzettend strak en straalt plezier uit. Sommige nummers swingen ontzettend terwijl andere intieme, rustige countrysongs je in je ziel raken. Beide type liedjes worden overtuigend gebracht en de band (bepaald niet standaard met mondharmonica en contrabas) weet van het eerste tot en met het laatste nummer te overtuigen. Meest in het oogspringende ‘detail’ van Bradley's Circus is de zangeres. Met haar sexy looks, bewegingen en een heerlijk hese stem als schuurpapier is ze werkelijk zo geil als vrouwen met een mantelpakje, opgestoken haar en een streng brilletje. MIN Aan het begin van het optreden leek de zangeres nog wat verlegen en terughoudend, maar gelukkig veranderde dat snel. Eigenlijk niks te klagen over Bradley's Circus! CONCLUSIE Een bij velen compleet onbekende band die de absolute verassing van No Sleep 2007 bleek te zijn. Niet alleen op het podium in de Kleine Zaal, maar ook na afloop tijdens de speciaal voor 3VOOR12 Tilburg gespeelde akoestische set, wist de band de harten van het publiek te veroveren. CIJFER 9 CONCERT Lost Insanity tijdens No Sleep 2007 in de Kleine Zaal MUZIEK Stevige rock met zangeres en vrouwelijke gitarist die (iets teveel) herinneringen oproept aan de jaren ’80. PLUS De band is goed op elkaar ingespeeld en zet een strakke show neer. De aandacht gaat vooral uit naar de frontvrouw die zowel in woord als gebaar de aandacht voor zich opeist. Speciale aandacht voor de ontzettend vette cover van White Rabbit, die nog wel de link legt naar Fear and Loathing in Las Vegas (film met Johnny Depp in de rol van gonzo-journalist Hunter S. Thompson), maar verder de originele versie van Jefferson Airplane de geschiedenisboeken uit rockt. MIN Hoewel de band een degelijke rockband is, is de muziek te achterhaald om verder door te breken (als dat überhaupt hun bedoeling is). Op teveel momenten doet de band denken aan rock uit de jaren ’80, meer specifiek bands als Bon Jovi en Heart, waarin veel vrouwelijke leden zaten. CONCLUSIE Een leuke band voor optredens in kroegen met een setlist die bestaat uit covers en wat eigen nummers. Daar zal Lost Insanity ongetwijfeld een hit zijn, maar meer lijkt er echt niet in te zitten. De band voelt zich op haar gemak op het podium, maar de eyecatcher is absoluut de zangeres. Mijn god, wat een strot heeft die vrouw! CIJFER 7