JOEP PELT & LOBI TRAORE De Nederlandse bluesmuzikant Joep Pelt vertrok naar Mali om daar nieuwe input op te doen voor het bluesgenre. Hij ontmoette daar Lobi Traore. Samen maken ze een kruisbestuiving tussen Malinese blues, funk, soul en Amsterdamse Deltablues. Voor het gemak Bambara Blues genoemd. Is dat leuk? Mwa... Presentatrice van het Millennium Podium, Carla van Loon, belooft ons dat er lekker gedanst gaat worden. Wanneer Joep Pelt het podium betreedt, introduceert hij zijn muzikale metgezel Lobi Traore. Een prachtig contrast aangezien Lobi Traore bij Joep Pelt tot net boven zijn knieën komt. Aangestuurd door een lekkere ritmesectie die verder bestaat uit bass en drums laat de band kennis maken met de Bambara Blues. De band overtuigt in strak spel, waarbij het geluid in de tent optimaal dienst doet. De nummers worden door Joep Pelt gezongen in het Engels, afgewisseld door Lobi Traore in zijn moerstaal. De eerste drie nummers klinkt de blues lekker in de oren en lijkt de kruisbestuiving van deze twee culturen goed samen te komen. Na opgewarmd te zijn willen we toch wel eens dansen en daar ligt het mankement. De blues mist een beetje de swing om de voetjes van de vloer te krijgen. Op den duur begint de Bambara Blues ook wel erg saai te worden, wegens het gebrek aan muzikale variatie. Beide heren beheren hun gitaar goed, maar nergens wordt het echt hoogdravend. Mondjesmaat lijkt het publiek de doorgekomen zon ook op te gaan zoeken, om wellicht bij Zuco 103 wel de heupen los te gooien. KROSFYAH “What time is it?” roept de band uit Barbados. “Krosfyah time!” scandeert de volledige menigte. De toon is al gezet, voordat er nog maar een noot gespeeld is. Krosfyah maakt een samensmelting van soul en calypso, ook wel soca genoemd. Noem het multiculturele cruiseschipmuziek, of raps met rock, of soul met emotie. Wat de heren uit Barbados ook maken, het publiek doet met volle teugen mee. Ook de energieke performance en het speelplezier dragen bij aan de overduidelijke feestvreugde. De beide “performers” zingen, rappen, praten en kreunen over de gehele lengte van het podium. Na een half uur feest neemt de band wat gas terug, met onder andere een uitvoering van John Legend’s Ordinary People. OK, zoals John Legend zullen deze mannen niet worden, maar de stemming zit er door het bier en het plezier als zo goed in dat niemand zich daar ook maar iets van aantrekt. Na een korte adempauze steekt Krosfyah de vuurwerkpijl weer aan om ongemoeid verder te gaan met feesten. Burning Spear zal dit feestje absoluut fijn afronden, maar de aanzet is zeker gezet door Krosfyah!