GABRIEL RIOS Arme Gabriel. Het moet moeilijk zijn voor een artiest met een lange lijst aan invloeden om zijn succesformule te veranderen. Gabriel Rios probeerde het dit jaar met zijn nieuwe album, waarin hij de latin wat achterwege laat en de pure popmuziek uitprobeert. Helaas voor de sympathieke Vlaamse Puerto-Ricaan, maar het publiek wordt er over het algemeen niet warm van. Ze willen zijn hit horen, Broad Daylight, en de andere leuke latin-pop nummers waar hij mee doorbrak. En misschien vindt Gabriel die nummers ook nog steeds het leukst, want als hij die speelt, komen zowel de Mundialgangers als de band los. Met die nieuwe liedjes van Gabriel is niet veel mis: het zijn over het algemeen downtempo nummers met een langzame opbouw en vaak een wat bombastisch einde. Een beetje saai en kabbelend, dat kun je er wel van zeggen. Je merkt bovendien aan alles dat het publiek er ook niet veel mee kan. Oude nummers dus maar, en dat gaat wel goed. Hoe meer latin-elementen er langs komen, hoe harder het publiek gaat swingen (dat is ook niet zo gek op een festival voor wereldmuziek). Vooraan staan de grote fans met open mond naar de zanger te staren, maar hoe verder je van het podium af gaat staan, hoe beter de mensen dansen. OJOS DE BRUJO Het is aan het Spaanse flamenco-collectief Ojos de Brujo om de Millennium Stage af te sluiten. Het duurt wat langer voor de groep van start gaat, maar ze gaan ook wat langer door terwijl de rest van het festivalterrein al wordt afgesloten. Heel bijzonder is het jammer genoeg niet. De frontvrouw van de groep is op zijn minst een aparte verschijning met haar uitzinnige kleding, maar het duurt erg lang voor ze het publiek een beetje wakker krijgt. De Mundial-gangers hebben het wel gehad. Het duurt een paar minuten voor je opmerkt dat er ook een deejay op het podium staat, want hij maakt zich niet moe vanavond. Af en toe draagt hij een scratchje bij aan de verder nogal traditionele nummers. Wel tof dat hij de tekstjes tussendoor van de zangeres vertaalt, maar die hadden op zich al weinig om het lijf. Een beetje onbeholpen vraagt hij of de mensen misschien willen dansen: "Normally we like to see people dance, so..." Je vraagt je af waarom nu net Ojos de Brujo bekend is geworden, uit alle flamencogroepen die Spanje moet kennen. Volgens hun biografie heeft de groep veel invloeden uit andere genres, zoals zigeunermuziek en hiphop. Dat crossover-gedoe is vast waar de wereldmuziek-kenners meer horen dan een leek als deze recensent. Er is verder weinig mis met de band, ze spelen goed en krijgen uiteindelijk het publiek ook wel mee. Maar met alle respect: het is barbequemuziek. Van een afsluiter verwacht je toch iets meer.