Een beetje onwennig was het wel voor de bezoekers van 013 gisteravond. Doordeweekse concerten, daar is de doorgewinterde bezoeker wel aan gewend, maar een aanvangstijd van 18.00 uur op maandag is voor de meesten toch nieuw. Gelukkig trakteerde 013 haar publiek op een geweldige line-up met een aantal grote namen en als afsluiter de band waar iedereen eigenlijk voor kwam; Life of Agony (LOA). Zoals collega Jesper Davits onlangs al schreef over een solo-optreden van LOA-zanger Keith Caputo was ook deze show werkelijk fenomenaal. TIROLER JURKJE Het bal wordt echter geopend door het Californische In This Moment. De band komt het podium op en blijkt ook daadwerkelijk een prinsesje bij zich te hebben voor dit metal-bal. Zangeres Maria Brink komt gekleed in een sexy, lichtblauw Tiroler jurkje het podium op, maar rekent snel af met dat schattige imago. Hoewel In This Moment voor slechts een handvol ‘ vroege vogels’ speelt, schreeuwt en krijst Brink vol enthousiasme de nummers aan elkaar. De band speelt een leuke set en lijkt qua geluid wel wat op Chimaira (later deze week in 013) en de rest van de zogenoemde New Wave of American Heavy Metal-stroming. Altijd lekker om zo’n lange avond te beginnen met een zeer positieve verassing van een onbekende band. KLASSIEKER Volgende act die zich aan het Tilburgse publiek mag presenteren is Drowning Pool. Typisch zo’n band die aan de andere kant van de Atlantische Oceaan ontzettend groot is, maar hier in Europa een stuk minder. Als je het over Drowning Pool hebt, heb je het over zanger Dave Williams die in 2002 overleed. De band besloot verder te gaan en zijn opvolger (na wat wisselingen) Ryan McCombs blijkt behalve een bijzonder goed stemgeluid te bezitten op het podium een sympathieke kerel te zijn. Na een aardig begin weet Drowning Pool de stemming er pas tijdens de laatste drie nummers echt goed in te krijgen. Na het prachtige Sinner (als tribute voor Williams), de metal-klassieker Bodies en een cover van Pantera’s Cowboys from Hell lijkt het publiek het vroege tijdstip en de brakke maandag volledig te zijn vergeten. CLICHÉS Helaas wordt het enthousiasme dat ontstaat bij Drowning Pool teniet gedaan door DevilDriver. De ene helft van het publiek vindt de band van zanger Dez Fafara (vroeger Coal Chamber) geweldig en de andere helft (waaronder deze recensent) vindt er werkelijk niets aan. Waar Fafara vroeger met Coal Chamber onmiskenbaar een unieke eigen sound had, is DevilCriver een opeenstapeling van clichés. De band lijkt wel wat op Slayer (op zich een compliment, maar als ik dat wil horen luister ik daar wel naar) en vooral Fafara heeft moeite om boven de muziek uit te komen. De beste man lijkt in een aantal jaartjes tijd veranderd van die ietwat psychotisch ogende zanger van Coal Chamber in een vadsige, oude man die er volgens een bezoeker ‘ bijstaat alsof hij zijn broek heeft vol gescheten’. Alleen het laatste nummer van de set van DevilDriver weet zich positief te onderscheiden en laat dat toevallig (of juist niet) qua sound het meest lijken op Coal Chamber. HOBBY PROJECT Terwijl in de zaal de gesprekken al gaan over de setlist van LOA en de vrees over de staat waarin Caputo het podium zal betreden, mag bassist Alan Robert eerst zijn hobby project Spoiler NYC aan het Tilburgse publiek presenteren. Leuk voor hem, maar de zaal wordt niet warm of koud van de typische New York hardcore van Spoiler NYC. Het trio speelt vol enthousiasme, maar wordt tussen de nummers door vooral getrakteerd op een oorverdovende stilte. Prima dat LOA Robert de ruimte geeft om met dit project bezig te zijn, maar niet als laatste band voor de headliner. TOPVORM Gelukkig weet Life of Agony in één klap het wisselende niveau van de avond goed te maken. Vanaf de eerste noot is, net als bij eerdere optredens, duidelijk dat de sound van LOA gewoon klopt. Enige twijfelgeval dat overblijft is dan nog zanger Keith Caputo die nog wel eens een glaasje te veel wil drinken, maar ook hij blijkt deze avond in topvorm. Als je Caputo bezig ziet, weet je niet of je hem nu zielig vindt of dat je ontzettend jaloers op hem bent. Zeker in het begin staat hij er bij alsof hij het absoluut niet leuk vindt om voor een groot publiek op het podium te staan. Het eerste kwartier zingt hij dan ook verscholen achter een grote zonnebril en de brede ruggen van Alan Robert en gitarist Joey Z. Tegelijkertijd weet Caputo met groot gemak de mooiste tonen te zingen en laat hij door zijn timing (compleet anders als op plaat) zien over een bovengemiddeld muzikaal talent te beschikken. HOOGTEPUNT Na al die jaren laat de muziek van LOA zich nog altijd moeilijk definiëren. Is het hardcore, metal of toch rock? Wat het ook is, de Dommelsch Zaal van 013 geniet van begin tot eind. Werkelijk alle nummers worden meegezongen door vrijwel het gehele publiek en zelfs nummers als Weeds en Heroin Dreams van Soul Searching Sun, de enige mindere plaat van LOA, worden vol enthousiasme ontvangen. Hoogtepunten van het optreden zijn, naast de voelbare band tussen band en het Nederlandse publiek, nummers als Love To Let You Down, Other Side of the River en natuurlijk de klassiekers This Time en River Runs Red van het gelijknamige debuutalbum. Enige (minieme) minpuntje is dat LOA nog altijd kiest voor veel nummers van dit debuut uit 1993. Hierdoor wordt met name het laatste meesterwerk Broken Valley te kort gedaan. Op deze cd lieten Caputo en co. horen dat ze nog altijd de passie en de drive hebben om samen geweldige platen te maken, nadat de band eerder van 1999 tot 2003 uit elkaar was gegaan. Al met al was Life of Agony het absolute hoogtepunt op een hele leuke maandagavond in 013.