Een avondje stevige metal had 013 vandaag voor haar bezoekers gepland. Hoewel waarschijnlijk driekwart van de bezoekers en sowieso alle bands (en de recensent) van vanavond morgenochtend richting Graspop vertrekt, zat de stemming er vandaag zeer goed in. Niemand leek zich te sparen voor dit driedaagse metal-festival en dus spatte de energie zowel van het podium als van het publiek af. As I Lay Dying opende verassend sterk, Chimaira viel ietsjes tegen en Lamb of God was het verwachte hoogtepunt van de avond. CIRCLE PIT De eer om vandaag te mogen beginnen is aan As I Lay Dying. En wat een begin! Deze band heeft alles in huis wat metal tot zulke goede muziek kan maken. De muziek bestaat uit afwisselend trage, beukende stukken, maar heeft (uiteraard) ook de nodige snelle stukken waarin met name de gitaristen uitblinken. Opvallende punten aan As I Lay Dying zijn de drive en zang van Tim Lambesis en de ontzettend zwaar, maar heerlijk klinkende drumpartijen. Zelfs helemaal achterin de zaal voel je de double-bass nog in je maag dreunen. Sommige nummers, zoals 94 Hours, zorgen ervoor dat al bij de eerste band van de avond een circle pit ontstaat. Als er al vooroordelen bestaan over christelijke metal-bands dan weet As I Lay Dying daar met groot gemak mee af te rekenen. De band beukt en schopt als zoals een metal-band hoort te doen en is de perfecte opwarmer voor een heerlijk avondje metal. VARIATIE Na een erg lange soundcheck is het de beurt aan Chimaira. Ondanks dat de roadies lang met het geluid bezig waren, is tijdens de eerste twee nummers de zang helaas nauwelijks te verstaan. Jammer, want het stemgeluid van Mark Hunter is juist zo kenmerkend voor deze metalcore-band. Gelukkig is deze fout tijdig hersteld en is Hunter tijdens het derde nummer luid en duidelijk te ‘verstaan’. De sound van Chimaira blijkt ook vanavond weer erg vet; lekker vol en zwaar, precies waar de metal-fan van houdt. Helaas blijkt dat het geluid van Chimaira het publiek niet een compleet uur bij de les weet te houden. Na pak ‘m beet een minuutje of dertig heb je het wel gehoord en blijkt dat de band simpelweg te weinig variatie in haar repertoire heeft. Natuurlijk geniet het publiek van de strakke muziek en de stem van schuurpapier van Hunter tijdens nummers als Cleansation, Pure Hatred en Power Trip (damn wat is dat toch een heerlijk nummer!), maar op momenten dat de band nieuwere nummers speelt (en de zeker de wat ‘melodischere’) haakt het publiek toch af. Dat is jammer, want Chimaira heeft als band zo veel in zich om echt één van de leidende bands te worden in de metal-scene. Het wachten is daarom dus op een album dat The Impossibility of Reason gaat evenaren en liever nog gaat overtreffen. HOOGSTAAND De derde en laatste band die vanavond in de Dommelsch Zaal op het podium komt, is Lamb of God. Zoals deze recensent ook al over het vorige optreden van deze band in 013 schreef is de Lamb of God nog altijd een geweldige metal-band. Terwijl de band er soms lomp op los beukt en soms technisch zeer hoogstaande metal speelt, blijft zanger Randy Blythe een constante factor vol agressie. Anderhalf uur lang weet hij de bruutste brul- en krijsgeluiden uit zijn schriele lichaam te krijgen. De houding van Blythe en de rest van de band is heerlijk om te zien vanuit het publiek. Hier staan geen arrogante rocksterren, maar gewone jongens uit de scene die vroeger in de zaal stonden en nu op het podium staan en daar ook elke seconde van genieten. Het publiek springt, klapt en vormt stiekem toch een ‘wall of death’ tijdens Black Label en geniet met volle teugen van de ‘Pure American Metal’ van Blythe en zijn band. Elke stroming heeft een leider nodig en tot op heden is er in de New Wave of American Heavy Metal niemand die zelfs maar in de buurt kan (en mag) komen van Lamb of God. Kortom, na afgelopen maandag wederom een heerlijk avondje metal in 013! Zo, en nu naar bed om morgen vroeg richting Dessel te vertrekken.