Vind je het leuk om nieuw talent te ontdekken? Deze keer kun je er wel erg vroeg bij zijn. Robin van Loenen, 20 jaar en student aan de Rockacademie, heeft onder de naam Destine een EP uitgebracht met vijf nummers. Hierop laat Van Loenen zien wat hij allemaal in huis heeft als liedjesschrijver, zanger, gitarist, drummer, bassist én producer. Bijna alles aan deze EP heeft hij dus zelf geflikt en dat is al een applausje waard. Alleen de mastering is overgelaten aan iemand anders. Het leuke is dat je het plaatje gratis kunt downloaden van de website van Destine (www.destine.nl). Volgens eigen zeggen 'om zoveel mogelijk mensen in contact te laten komen met de muziek'. Slim. Hoe klinkt die muziek dan precies? Op zijn MySpace (want dat hoort erbij tegenwoordig) geeft hij bij zijn invloeden nogal uiteenlopende bands op, onder andere The Beatles, The Get Up Kids, The Eagles, Kelly Clarkson en Fountains of Wayne op. Klinkt als een rommeltje, maar Destine haalt duidelijk die ingrediënten bij zijn voorbeelden die hem het meest aanspreken. De vijf nummers op A Dozen Dreams klinken catchy, zomers en optimistisch. Track 1 is meteen al de hit van de EP. Last Scene of a Plane Crash is vanaf de eerste seconde lekker vrolijk, al doet de titel anders vermoeden. Het is echt zo'n nummer dat je opzet bij het begin van een nieuwe dag. Het klinkt als The Sheer en heel in de verte als een ingetogen Fall Out Boy. Het is oerpopmuziek, met een pakkende melodie en een overtuigende zanger. Energiek, springerig en misschien wel het beste 'niets-aan-de-hand' nummer dat ik de laatste tijd heb gehoord. Erg leuk is dat Van Loenen dankzij de techniek harmonie kan zingen met zichzelf, wat hij op de rest van de EP ook doet. Novel Writer gaat op dezelfde ingeslagen weg verder, maar dan wat een tandje hoger. Zachte en harde stukken wisselen elkaar af en er komt zelfs een akoestische gitaarsolo aan te pas (solo's mogen weer in 2007). Wel erg storend is dat aan het eind het volume wordt weggedraaid tijdens een tweede solo. The Disappointment heeft een wat folky intro, maar is op een of andere manier wat eentoniger dan de voorgaande nummers. Misschien ligt het aan de voortdurende drumlijn waar weinig afwisseling inzit. Het valt hier ook op dat de zang van Van Loenen eigenlijk niet zijn sterkste kant is. Er is niks mis mee an sich, maar in de wat uitgerekte noten klinkt hij naar mijn mening in ieder geval iets te zeurderig. Uiteindelijk is The Disappointment ook te kort om een eigen smoel te hebben. War Has Been Won is het tweede nummer dat boven de rest uitspringt en dan vooral door het mooie, wijdse einde. De aanloop hiernaar klinkt zoals we Destine nu hebben leren kennen, met een gelikte sound en af en toe een punky uithaal. Halverwege verandert het nummer ineens in iets anders: na een akoestisch stukje richt Destine zijn hoofd omhoog, gaan de drums stampen en lijkt de band opgetild te worden. De finale van de EP wordt gevormd door het nummer Plan #9, een downtempo nummer met zeegeluiden. Het wijkt af van Destine's eigen formule en is het daarom waard om op deze EP te staan, maar het wat zoetsappige dat op de hele EP wel doorschemerde gaat me op dit laatste nummer te ver. De emo-kant van Destine komt aan de oppervlakte en het is allemaal wat middelmatig. Dit nummer duurt dan ook bijna zeven minuten en dat is domweg te lang als je niets verrassends doet. Aan het eind zit er wel een mooie ouderwetse gitaarsolo in, skip daar maar heen. Al met al is A Dozen Dreams een mooi openingsschot van een nieuw Tilburgs talent. Het is behoorlijk gelikt, maar de kwaliteit van de nummers schijnt overal doorheen. Destine gaat duidelijk voor popsucces, maar misschien kan hij dat bereiken zonder zijn eigen visie geweld aan te doen. In de lente van 2007 gaat Van Loenen op tournee met een volledige band, dus houd hem in de gaten.