Stel je je eens voor: Je heet Vladislav Delay en je komt uit Finland. Je maakt minimale techno, ambient. Je gaat op tour, in je eentje en het enige dat je meeneemt is je apparatuur en je goede zin. Je bent een elektronische artiest, maakt soundscapes, dreunende passages en hier en daar wat beats en dan speel je op een goede dag op een RisK-avond in de Paradox in Tilburg. En wat doe je dan om het publiek te vermaken? Wat doe je om een leuke show neer te zetten? Wat doe je om één te worden met je muziek, je gevoel over te brengen? Wat doe je om het voor jezelf leuk te maken? Het antwoord: niets, helemaal niets. En dat is jammer. SAAIHEID Vladislav Delay zit op het midden van het podium van de Paradox als dj DMDN zijn laatste track draait, met om zich heen op een tafel enkele laptops, een mixer en wat effectapparaten. En er staat een stoel. Een tafel en een stoel an sich zijn al statisch, maar als Vladislav erop en eraan plaatsneemt wordt het alleen maar erger. Okay, zijn sferen zijn goed, de overgangen ook, je hoort dat hij weet waar hij mee bezig is. Je hoort ook dat er is nagedacht over de ritmes en stijlinvulling. Maar waarom een uur? Waarom geen half uurtje met enkele afwisselingen? Een heel uur luisteren naar een set zonder kwinkslagen, zonder originele sounds, tja; dat is best zwaar. Het gekke is dat niemand gaat. Men zit stil, luistert, lurkt wat aan het bier, praat een beetje. Het is alsof iedereen zoiets heeft van: het beste moet vast nog gaan komen. Maar het komt maar niet. Vladislav Delay is in de Paradox een waan van de dag muzikant, de set die hij speelt is niets meer dan liftmuziek. Zodra de deur van de Paradox dichtslaat, zijn we hem alweer vergeten.