Drie acts in de kleine zaal, het Tilburgse A#1, Miss Antartica en Keith Caputo. Het werd een memorabele avond. Het verrassend goede Miss Antartica gaf zijn laatste Nederlandse optreden en Keith Caputo groeide uit tot de man van de avond. A#1 De opener van de avond is het trio A#1. Ooit een grote belofte in het Tilburgse circuit, maar hedendaags door de bandwisselingen strubbelend naar succes. Ex-Brotherhood foundation gitarist Jeps Salfingberger besloot elders zijn eigen succes te gaan beproeven. Zodoende is de band als trio door gegaan. Gelukkig voor de mannelijke toeschouwer beschikt de band over een zeer aantrekkelijke bassiste, dus met de uitstraling is niks mis. In de half uur durende set wordt duidelijk dat helaas niet alle nummers de middelmaat ontstijgen. Op de bezieling en overgave valt niks aan te merken, maar een solo gitarist is toch een groot gemis. Jammer genoeg mist de band ook het venijnige randje om de songs meer kracht bij te staan. Op het eind van de set laat het trio zien dat ze ook zeer goede nummers in hun repertoire hebben, maar helaas is het niet goed genoeg. Daarmee is de conclusie leuk opwarmertje volledig op zijn plek. MISS ANTARTICA De tweede act van de avond is er eentje van formaat. Gelijk ook een hele memorabele, omdat de heren van Miss Antartica aangeven dat dit hun laatste optreden zal zijn in Nederland. Wegens depressies en persoonlijke problemen stopt de band na dit tournee met Keith Caputo. Dat zal een groot gemis zijn. De band brengt een prachtige samensmelting van de sferische muziek a la Radiohead en Snow Patrol. De mooie gitaarriffjes wanen je in een droom. Helaas kampt de band met technische problemen. Het gitaarpedaal van de zanger/gitarist Richey begeeft het voortdurend, wat het tempo en geduld van de heren uit de set haalt. Een nummer moet zelfs tot drie keer toe opnieuw worden ingezet. Desondanks laat de band zien prachtige melodieën te kunnen combineren met een mooie zanglijn. Het emotionele gehalte is hoog en overtuigend. Ze geven ook te kennen kwaad te zijn op de manier waarop hun (ex) platenmaatschappij met ze is omgegaan. Zonde! Dat de muziek niet nieuw of vernieuwend is lijkt me duidelijk. Toch weet de band te overtuigen in melancholie en sfeer op deze laatste avond in Nederland. KEITH CAPUTO De zaal is inmiddels vol als Keith Caputo met een blote buik en een glas wijn in de hand het podium betreedt. Keith nam zijn nieuwe cd in Kaatsheuvel op met Nederlandse sessiemuzikanten. Deze muzikanten, inclusief de producer begeleiden hem deze avond. De set begint overwegend stevig en Caputo oogt sober en is zeer goed bij stem. Zijn begeleidingsband is er eentje om u tegen te zeggen. Retestrak in een bijna perfecte geluidsmix. De band laat stevige rock combineren met invloeden uit de jazz, blues en zelfs een beetje country. Na dik een uur neemt de band gas terug en speelt de prachtige ballad ‘Mother’, wat de zaal muisstil maakt. Vervolgens weten Keith en kompanen de zaal naar een extatisch hoogtepunt te brengen met het prachtige ‘Livin in the Blues’. Het nummer wordt door de hele zaal uit volle borst meegezongen. Even later waant Keith Caputo zich zingend in het publiek, om kusjes uit te delen, waardoor de kleine zaal ineens wel heel erg intiem wordt. Na een dikke twee uur lijkt de koek op. Toch komt er een toegift, waarin het publiek getrakteerd wordt op drie nummers waaronder een prachtige U2-achtige uitvoering van de Life of Agony klassieker ‘Let’s Pretend.’ Daarna is het dan toch echt afgelopen. Keith Caputo is de grote man en revancheert zich met een werkelijk subliem optreden. De mensen kunnen zijn nog niet officieel uitgebrachte cd kopen en laten signeren in de foyer, waarna iedereen met een zeer tevreden gevoel 013 kan verlaten. Helemaal top.