Al sinds jaar en dag hoop ik dat Derk Bolt namens Spoorloos voor mijn deur verschijnt met een videoband waarop de beelden staan van een verloren gewaande halfbroer. Dat mijn pa ooit tijdens een zakenreisje naar Zweden flink de beest heeft uitgehangen en dat het resultaat ervan op zoek is naar mij. Niet omdat ik zo graag mijn moeder in diskrediet wil brengen, maar eerder omdat ik ook zo graag een reünie wil meemaken. Ik wil ook weer bij elkaar komen. Ik heb helaas nooit in een band gezeten die het repetitiehok überhaupt verlaten heeft. Het weer bij elkaar brengen van The Mean Blues Machine, De Reddende Engelen of The Overwhelming Loverboys heeft geen nut. Niemand die begrijpt dat wij het opnieuw gaan proberen. En dat is toch waar het om draait bij een comeback… Als iets de laatste tijd in is, dan is het wel bands die elkaar herontdekken en opnieuw ten strijde trekken op jacht naar eeuwige roem, op zoek naar nog eens vijftien minuten in de spotlights. Zo las ik onlangs dat Vengeance zich weer in het land der levenden bevindt. Tilburger Leon Goewie vertelt in het artikel vol verve over de vele lucratieve aanbiedingen die hij al heeft gehad. Naar verluidt zitten ze in Spanje, Noorwegen en Engeland te wachten op de wederopstanding van wat ooit het Nederlandse equivalent van poedelrock was. Pak ‘em beet tien jaar geleden probeerden Goewie en consorten het al eerder. Hun toenmalige comeback plaat belandde in de uitverkoopbakken onder de welluidende titel ‘Back From Flight 19’. En nu gaan ze het trucje herhalen met ‘Back In The Ring’. Ja, zal Leon gedacht hebben, dat back bekt lekker. Ook de Urban Dance Squad heeft zich van het stof ontdaan. Claw Boys Claw zitten, naar ik heb begrepen, in de studio en Buffalo Tom beweert dat ze nooit uit elkaar gegaan zijn. Het duurde gewoon zolang voor de nieuwe plaat klaar was. Het lijkt wel Guns ’N Roses. Big Black is ook back. En dan vergeet ik gemakshalve de comeback van de Wuppies te melden. Maar dat is omdat Grote Smurf Kartner er niks mee van doen heeft. Dat noem ik geen officiële terugkeer. Nog even en iedereen is weer bij elkaar. Alice In Chains en The Doors doen het zonder dode zanger en komen er nog mee weg ook. De rij is eindeloos, op mijn geweldige comeback na dan. Maar dat is omdat ik niemand heb om weer mee in het reine te komen. Wie ik graag bij elkaar zie komen? Persoonlijk kijk ik uit naar de terugkeer van Sandy. Ooit scoorde zij top 40 hits met nummers als ‘Ik Ben Verliefd Op John Travolta’ en ‘Rikki Dong Rikki Dong’. Echter, voor mij zal ze altijd in het geheugen gegrift blijven met het nummer ‘Wij Zijn De Lachkabouters’ (zes weken in de top 40 en geëindigd op nummer 18, zeg dus niet dat je het niet kent). En als Sandy nu eens opnieuw de podia zou opstijgen, samen met die Lachkabouters, dat zou pas een echt mooie comeback zijn. Want al dat weer samenkomen is dusdanig lachwekkend dat ik er melig van begin te worden. En om dit geheel in stijl af te sluiten meld ik u nog dit: I’ll be back!