Mensen in de popmedia hebben wel eens last van een leuk, maar toch lastig fenomeen: stapels cd’s lijken vanuit het niets te blijven groeien. De afgelopen maanden zijn daar een aantal Tilburgse uitgaven tussen blijven steken, die we u echt niet kunnen, wat zeg ik, mogen onthouden. Is 3VOOR12/Tilburg er immers niet om de Tilburgse nieuwe aan het licht te brengen? Precies. Daarom alsnog: de cd’s van Encircled, Germaphonics, Trans Luv Airlines en Sinq. ENCIRCLED – ICANOCLAST Ze hebben de jaren tachtig niet eens bewust meegemaakt, de jongens van Encircled. Gelukkig bestaat het fenomeen cd/lp al een tijdje en net als muziekvideo’s waarvan vooral de metalvariant bestond uit vale videobeelden van schuddende haardossen op ene podium en uitzinnige thrashliefhebbers. Het zal tot de verbeelding hebben gesproken van Encircled. En dat het beste van de thrash/heavy metal uit die jaren de jongelui inspireerden tot dagelijks zolang oefenen dat ze al snel strakke muzikanten werden, wisten we al. Na nog geen jaar bij elkaar te zijn, viel het vijftal nogal op tijdens een open podium in 013. Energieke thrash met eindeloze verwijzingen naar Nevermore, Metallica en andere willekeurige jaren tachtig metalbands. Nadat het optreden enthousiast werd ontvangen en er nog vele volgden, was het dan onlangs tijd om eens iets op cd vast te leggen. Een vijftrack tellende EP met deuntjes die we nog wel kennen. Behalve dat energieke spel, heeft de band namelijk ook het talent om catchy deuntjes te schrijven en die met volle kracht te blazen totdat je ze meezingt. Met kwaad schreeuwen, grunten en ook gewoon zingen heeft de band met Alex Schenkels een talentvolle man in huis, maar vergeet ook die anderen niet. Yoeri die zich niet zelden tot bloedens toe kapotbast en het rechttoe rechtaan spel van de rest. Old school plezier op een old school plaatje. Behalve thrashy ook regelmatig nog trashy. Te trashy misschien wel, want live is Encircled echt nog wel meer waard dan op dit debuut. Nog net dat beetje meer productie, een beetje meer richting en de band kan zo de echte cd-markt op. Tot die tijd blijft de band al het veelbelovende talent hebben om op de podia ouderwetse metalfeesten te bouwen. 7/10 SINQ – PASSAGE Het beste wat dit jaar in Tilburg gemaakt is tot nu toe komt ongetwijfeld van SinQ. De man die begon met warme jazzy lounge/clubhouse, is met zijn nieuwe album Passage de diepte van de moderne elektronica ingesprongen. Ambient met druppelende clicks en cuts, melancholisch pianospel, hypnotiserende soundscapes en op het hart kloppende triphop. Absoluut iets van vandaag, want onlangs konden we uitgaven van zijn genregenoten als Gluid, Zool. en Living Ornaments al tot haast geniaal bestempelen. Bij deze voegen we SinQ toe. Zijn tien track tellende album is veertig minuten pure betovering. Een breed spectrum aan klanken uit eigen elektronicadoos aangevuld met werk van jazzpianist Jeroen van Vliet en zang van de Canadese singer/songwriter Norine Braun En het zijn atijd prachtklanken. Prachtklanken die je meenemen naar een veelzijdige reis door een betere wereld. Download het hele album gratis (!) en geniet. 9/10 GERMAPHONICS – ON THE ROLL ‘We’re rushing to our goal, Germaphonics on the roll’. Tot zover de pretenties van de bluessurfers van Germaphonics. Meer bedoelingen heeft de band echt niet. In 2004 al een welkome afwisseling op Local Heroes en even later werden hun gedreven supersfeervolle optredens bezegeld met de hoofdprijs in de bandwedstrijd van Cul de Sac; Lucas Dec. Die hoofdprijs was het opnemen van de cd ‘On The Roll’, een nog geen half uur durend plaatje vol surftunes, snelheid, oneliners, rockabilly en al dat andere waar je ‘billy’ achter kunt plakken. Weinig vernieuwend inderdaad, maar het plezier van het podium op een cd krijgen is niet alleen knap, maar ook iedere minuut vermakend. Opvallend helder en strak geproduceerd zonder ook maar iets van die pretentieloze sfeer te verliezen. De jaren vijftig in de volle zon. Een welkome zomerplaat. 8/10 TRANS LUV AIRLINES – TAKE OFF Dat Trans Luv Airlines een band is van een kunstenaar (Goof Salimans) is duidelijk: we hebben er nog nooit van gehoord, de bio geschreven in beeldspraak is net zo vaag en de cd zelf neigt naar avant-garde. Maar dat is een goed ding, blijkt uit het klein half uur durende plaatje. Het verhaaltje over piloten, cabinepersoneel, stratosfeer en versnaperingen als ginfuzz, ronkende snacks en een staccato cocktail lijkt wat overdreven, maar slaat aardig op de vliegtuigmuziek van deze band. Van gladde zang met typische reismuziek uit vervlogen tijden tot Tom Waits-achtige lome pomppop om vervolgens toch tot de conclusie te komen dat het een hier om een pure doch alternatieve popplaat gaat. Beetje indie, beetje surf, beetje garage, beetje hedendaagse pop vermengd tot een eigenzinnige sfeer waarin melancholie heerlijk sleept of zorgt voor een relativerende feelgood. Een mooie verrassing vanuit het niets. 7,5/10