Het is wel even wennen: gordijnen tot halverwege de zaal, stoeltjes op de trappen en tafeltjes met kaarslicht voor het enorme Choice-podium. In combinatie met de rode theatergordijnen achter het toneel lijkt het wel een uit de kluiten gewassen nachtclub. Sowieso zou je niet verwachten dat een optreden van Stuart A. Staples maar zo’n 300 man op de been brengt, terwijl Tindersticks moeiteloos Vredenburg uitverkoopt. En dat terwijl Staples toch duidelijk als “the voice of Tindersticks” wordt aangekondigd in het programmaboekje. AT THE CLOSE OF EVERY DAY Het driekoppige At The Close Of Every Day speelt een set met afwisselend Engelstalige en Nederlandstalige nummers. Zanger / drummer Minco Eggersman heeft een prettige, diepe neuzelstem, waardoor je het verschil op het eerste gehoor niet merkt. Rond deze stem wordt met slechts gitaar, bas en drums een warm, intiem geluid gecreëerd dat in een vollere zaal waarschijnlijk een stuk minder tot zijn recht was gekomen. Hoogtepunten zijn Geef Ons De Ruimte, Uffelte, afsluiter Ik Weet en de Doe Maar-cover “Bang” waarin de tweede stem wordt gezongen door de Deense bassist Jan-Erik Stig, die verder amper Nederlands spreekt. ‘t Hellend Vlak, het duet met Spinvis van de laatste plaat, ontbreekt wellicht om die reden. Het doet niks af aan dit mooie optreden van deze opmerkelijke band, die heel Nederlandse muziek maakt, maar zich weet te onttrekken aan alle clichés die veel andere Nederlandse pop zo slecht te pruimen maakt. Geen grootse of meeslepende gebaren, maar voorzichtige, intieme overpeinzingen. Een zeer geslaagd voorprogramma, dat eigenlijk ook op eigen kracht 300 man publiek zou moeten kunnen trekken. EXTREME MAKE-OVER Stuart Staples heeft met de Tindersticks al behoorlijk wat grote podia betreden en een deel van de band begeleidt hem ook vanavond. Toch oogt het podium van 013 een maatje te groot. Bij zijn opkomst lijkt ook Staples zelf te moeten wennen. Waar Staples als voorman van zijn band als een arrogante rasentertainer overkwam, lijkt hij vanavond een wat nerveuze, kwetsbare singer-songwriter. Met zijn korte coup en snor doet hij bovendien een beetje aan zijn grote held Lee Hazlewood denken. Tussen twee nummers door vertelt hij blij te zijn dat ze ‘dat moeilijke nummer nu achter de rug hebben’. ENKEL SOLO Hoewel in het programmaboekje wordt aangekondigd dat er vanavond ook Tindersticks-nummers zullen worden gespeeld, houdt men zich strak aan het solo-repertoire van Staples. Uiteraard is dit repertoire uit dezelfde elementen opgebouwd en is het niet mogelijk om bij zijn stem níet aan de Tindersticks te denken. Of Staples expres zijn soundalikes van City Sickness en Desperate Man aan het begin van de set speelt, blijft de vraag, maar feit is dat door de kalere, soberder geïnstrumenteerde nummers die daarná komen, een intieme sfeer wordt gecreërd die je bij een Tindersticks-concert niet gauw zult zien. Spelen daar de strijkers vooral een grote rol, vanavond staat juist een keur aan blaasinstrumenten centraal: een bariton-sax, een picollotrompet en een tweetal melodica’s. Een opvallende rol is er ook voor gitarist Neil Fraser, die subtiele gitaaraccenten toevoegt. Ook Staples zou bij een vollere zaal waarschijnlijk minder tot zijn recht gekomen zijn, dus hoe hij en 013 ook op deze intieme avond terugkijken, het publiek zal tevreden zijn geweest.