Het laatste concert van Wealthy Beggar. Het definitieve einde van één van Tilburgs meest talentvolle bands. Dat talent werd in het begin al snel beloond met een platencontract, goed ontvangen singles en debuutalbum en veel nationale aandacht. Wealthy Beggar bracht een unieke mix van gevoelige songs, stevige rock en jaren tachtig synthdeuntjes geschreven door songwriters die weten wat een pakkend nummer is. Vrijdag 23 september 2005 gaat te boek als de dag wanneer dit allemaal eindigde. Een anderhalf uur durend optreden met een bloemlezing van de carrière, inclusief nieuwe nummers en natuurlijk ook dat dit-is-het-einde-gevoel. Geen gelul, maar vol goede moed spelen. Wat de band duidelijk niet wil is zielig doen. De zaal, natuurlijk gevuld met veel familie en bekenden van de muzikanten, krijgt gelijk Wealthy Beggar in volle glorie voorgeschoteld. Rocken met de vocoder aan, gepassioneerde solo’s, volvette grooves en van die heerlijke uithalen van zanger Derrick; de band gaat er nog één keer helemaal voor. Een vol geluid waarin feelgood nummers worden afgewisseld met feel minder good nummers. En natuurlijk valt de band te betrappen op regelmatig sentimentele blikken. Maar het is wel duidelijk wat het einde van Wealthy Beggar betekende. De emotionele en rustige popliedjes staan tegenover het complete Wealthy Beggar-geluid in volle glorie: synthesizers, piano’s en ruige gitaren. En dat laatste is toch het repertoire dat ervoor zorgde dat de band op de radio gedraaid werd. Vooral bij die nummers wordt je als luisteraar haast ook sentimenteel, want bij een optreden als deze besef je weer dat deze gave muziek voor de laatste keer live wordt gespeeld. Het sterke materiaal van ‘Roxx in the Disco’ zoals ‘Reminder’, ‘Wonderful Thing’ en Just a Friend’, maar ook nummers van de eerste demo’s, Roxx-materiaal wat het album niet gehaald heeft en nieuwe nummers. Dat ook die niet geregistreerde nummers herkenbaar zijn omdat ze eerder live gespeeld werden zegt genoeg. Anderhalf uur puur Wealthy Beggar genot in een prima geluid wat we gewend zijn van dit poppodium. Soms geeft de band toe dat het nummer even de mist in ging vanwege emoties, vooral op het laatste als echt de laatste noten zijn gespeeld staan de tranen haast in de ogen van de muzikanten om vervolgens snel backstage te gaan om samen als band nu écht afscheid te gaan nemen. Het publiek is zeker niet in een grafstemming geraakt, maar blij met het strakke optreden en bovendien weten we allemaal maar al te goed dat deze jongens vroeg of laat toch weer op de proppen komen met nieuwe muziek.