Met snoeiharde rock ’n roll, een vleugje psychedelica en doordenderende stoner wist de Belgische band The Killbots gisteren Cul de Sac goed te vermaken. Wat begon als lekkere nieuwerwetse rock ’n roll met opzwepende solo’s ging ongeveer halverwege het concert over in lekkere stonerrock. Vanwege het doorrazende tempo, met maar af en toe een pauze en welgeteld één quasi-rustig nummer had de band bijna geen moeite het voorzichtige publiek met zich mee te slepen in hun enthousiasme. MEESLEPEND Hoewel het er bij aanvang naar uitzag dat de kroeg redelijk leeg zou blijven, stromen er geleidelijk aan steeds meer mensen naar binnen om toch maar te kijken wat er gebeurt. Dit aarzelende ligt echter niet aan de band, die duidelijk vol passie hun nummers ten gehore brengen. Dit werd langzaamaan steeds beter en begonnen er zelfs mensen aanmoedigend te schreeuwen na afloop van de nummers. De ommekeer werd vooral teweeggebracht door het nummer ‘Tantra’, ongeveer halverwege het optreden. Met dit ietwat episch opgebouwde nummer liet de band zien naast de eerder gespeelde rock ’n roll niet vies te zijn van rollende stonerrock, gebracht met de nodige psychedelische invloeden. Tot groot genoegen van het publiek. Ongebruikelijke taferelen zoals de drummer die met zijn stokken over de basgitaar ging strijken of de gitarist die met zijn gitaar over de box ging strelen, leken niet meer zo abnormaal, maar goed te passen in de wereld van de Killbots. KILLERROCK Killerrock is de toepasselijke naam die de mannen uit België voor hun genre bedacht hebben. Hiermee bedoelen ze een mengsel van rock uit de jaren zeventig, psychedelica en stonerrock. Dit komt live goed overdonderend over op de doorhakkende momenten, die worden geleid door vaak meerdere solo’s van beide gitaristen. De zang van de ene gitarist heeft veel raakvlakken met oude jaren zeventig rock en lijkt bij wijlen veel op de stem van John Garcia, oud zanger van stonerrock-icoon Kyuss, maar dan krachtiger gebracht. Deze wordt regelmatig afgewisseld of samengebracht met zang van de andere gitarist die een tikkeltje minder sterk, maar wilder zijn teksten eruit gooide. Dit alles onderbouwd met stevige baslijnen en overactieve drum, die als enige af en toe interactie zocht met het publiek. Het zorgde voor een mooi samenhangend geheel dat door de vele tempowisselingen en veelzijdigheid tussen de nummers knap bleef boeien.