Een van de betere metalbands is toch nog steeds Nevermore, dat bewijzen ze wel weer met een nieuw sterk album, ‘This Godless Endeavor’. Op het podium staat de band meestal als een huis. Op de vrijdagavond in 013 ook, maar toch mist er een gevoel om deze avond echt te kunnen genieten. Ook voorprogramma’s Mercenary en Dew-Scented blijken sterke bands, maar komen ook niet uit de verf. NET NIET De fotograaf scherpt zijn lens en trekt daarmee gelijk de aandacht van de Denen van Mercenary. Ze proberen dan ook net wat te overdreven show te maken met klassieke heavy metal afgewisseld met pure death en van alles wat er tussenin zit. Op plaat een mooi uitgebalanceerde mix vol symfonisch bombasme, live een rommelige mix waar alles net niet tot zijn recht komt. Het symfonische van de toetsenist wordt overstemd door schor gegil en gruizig gitaarwerk. De podiumprestatie is lichtelijk belachelijk en de mix wil maar niet werken. Leuke details zijn het pure Slipknotgitaargeluid wat een andere stijl dan die band speelt en zo nu en dan een paar hele sterke riffs en songs. RIFFMEESTERS Dew-Scented daarentegen krijgt het voor elkaar om constant meesterlijke riffs te produceren. Retesnelle thrashmetal met regelmatig een deathcoresaus, knap gespeeld door dit Duitse viertal. Maar het is jammer dat de bandleden niet de ruimte voor elkaars sound geven; als de band na een paar strakke riffpartijen als intro massaal inzetten wordt het een weinigzeggende brei metal waar virtuoos gitaarspel helemaal niet meer in opvalt. Daarbij wordt de constante hoge snelheid ronduit saai. Duidelijk een geval van een verkeerde instelling én een verkeerde geluidsman, daar op plaat de helderheid en dynamiek er wel is en zo wél zorgt voor één van de betere thrashmetalervaringen. HARD Dan Nevermore. Op een decorloos podium zet Nevermore hard in, of eigenlijk de geluidsman die vooral in het begin nog flink rotzooit met het geluid. Intussen vraag je je af of de gemutste zanger nou zijn lange haren heeft afgeknipt of dat ze er gewoon onder zitten, even later komt de blonde bos er dan toch vanonder. Het zijn allemaal details, maar dragen wel bij aan een tekort aan uitstraling en sfeer. Het publiek is ook nog steeds erg nuchter en stil, dus dat wil ook al niet bijdragen aan een sfeervolle metalavond. De metal zelf wordt wel strak en ruig gespeeld en de vocalen klinken vol overgave. Politieke frustraties in een sentimenteel jasje of van die donkere verhalenvertellende emoties. Daarbij ouderwetse spierballenmetal vol vette grooves. Maar ook al is het geluid regelmatig in orde, de intensiteit van de sterk gekozen setlist blijft uit. Kippenvel zet niet door bij toppers als ‘Narcosynthesis’, ‘Enemies of Reality’ of overtuigend materiaal van het nieuwe album ‘This Godless Endeavor’. Het zijn nummers die stuk voor stuk intens zijn en dus ook een bijpassend geluid en sfeer nodig hebben om dat in deze grote zaal van 013 tot zijn recht te kunnen laten komen. Tot aan het einde van het concert blijft het echte genot helaas uit.