Voedsel en muziek lijken de laatste tijd vaker hand in hand te gaan. Stonden Rockacademici het afgelopen weekend nog in supermarkten te spelen, ditmaal speelt Fine By Eleven in de Groote Schouw waar ook boven zich een restaurant bevindt. Op dezelfde verdieping als het podium is het ook goed eten en als de muziek net zo verrassend is als de met kaneel bestrooide en rozijnen gevulde tortilla, dan zit het goed. CHECK CHECK DUBBELCHECK Terwijl de poster aangeeft dat het concert om tien uur zou moeten beginnen wordt de soundcheck ruim drie kwartier van te voren gedaan. “Wordt er vanavond nog gespeeld?” mompelt een klant die moet leren om eerst door te slikken en dan pas praten. Er wordt inderdaad gespeeld en er wordt nog meer gecheckt. Begrijpelijk; drums, gitaar, basgitaar en maar liefst twee toetsenisten. Als er ook nog drie man zingen heb je het als geluidsman maar zwaar. De ruimte vult zich ondertussen met een flink aantal mensen waaruit op te maken is dat er genoeg vrienden en bekenden tussen zitten. Wanneer de lichten dimmen is de cue duidelijk. Tijd om het gesprek af te kappen en de instrumenten oppakken. FEELGOODMUSIC Een atmosferische intro brengt het publiek in vervoering. De toetsenisten vlechten een klankentapijt van strijkers terwijl de drummer wat roffelt met z’n bekkens. Daar komt na enkele minuten een einde aan door middel van een bluesrockende riff uit de gitaar van zanger Fons de Graaf. Wat volgt is een stroom van pop/rocknummers waarvan de een nog herkenbaarder is dan de ander. Invloeden van Dire Straits, Bon Jovi en Bruce Springsteen zijn van begin tot eind te horen; het risico van een coverband die aan een eigen repetoire begint. Een mineur-akkoord is zelden te horen wat resulteert in een golf van feel-good muziek. Stuk voor stuk uitstekende muzikanten, alleen moet je van de eerdergenoemde referenties houden wil je er van kunnen genieten. Verrassen doet het niet, maar dat pretendeert Fine By Eleven ook niet. De afsluiter is wel een verrassing. De Graaf zingt een semi-smartlap met gevoel en enkel de toetsenisten als begeleiding. Vreemd genoeg blijkt dat het laatste nummer te zijn waardoor de set als een nachtkaars uitgaat. Voor de vlammenwerper van deze zelfde avond verwijs ik u dan ook door naar de recensie van The Killbots, die een paar deuren verder speelt.