Twee vrij onbekende Belgische bands in een slecht gevulde Kleine Zaal op de vrijdagavond. Met de referenties die van te voren werden gegeven zou het op zich wel wat beter mogen lopen. Voor Barbie Bangkok zijn er weinig referenties te maken, maar voor DeLaVega staat buiten op de kassa met grote letters dat ze zouden moeten klinken als Hooverphonic. De site van 013 noemt weer Jamiroquai en The Brand New Heavies. Een groot verschil, dus is het afwachten welke referentie we kunnen geloven. Eerst kijken of opwarmer Barbie Bangkok de stemming erin kan brengen. MIDDELMATIG Twee bevallige Vlaamse dames en drie even Vlaamse heren nemen plaats. Blikje Heineken op de piano en een beetje geroezemoes in de hoek dat goed te horen is doordat er niet meer dan twintig man in de zaal was. Ondanks het erg frisse weer buiten, wordt een buitengewoon warm popliedje ingezet. Allerminst onaardig maar ook weer niet bijzonder. Het tweede nummer is al gelijk een stuk steviger en kent een veel rauwer randje. Helaas heeft de zanger een stem die zich toch meer uitleent voor de popsong van daarnet. Hij vult de leegte in de zaal op door zo nu en dan een grapje er tussendoor te gooien over “het stuk dat altijd mis gaat” of het onderwerp van de volgende song. Een paar puntige songs a la Talking Heads later, mondt het geheel uit in een country-rocker. Tot zo ver de coherentie. De verschillende smaken zijn leuk voor de afwisseling, maar uitblinken doen ze nergens. Zoals de zanger al zegt: “We hebben het over God en Satan. Goede seks en slechte seks. Sommige goede mensen kunnen ook middelmatige seks hebben.” Ja, zo kunnen goede muzikanten ook middelmatige songs hebben. DELATWILIGHTSINGERS Zonder waarschuwing beginnen vier mannen te spelen. En verdomme, wat klinkt dat goed! Instrumentale openers, dat mogen wel meer bands doen. Het ronkt, het dreigt en het wringt. Een lome, zware groove brengt de inmiddels wat vollere zaal in beweging. Wah-wah pedaaltje op de gitaar, een bassist die een spijkerharde vloer neerlegt voor de rest van de band en een percussionist en drummer (koptelefoon op, bedient de sampler) die de groove complementeren. Dit is verre van te vergelijken met de vooraf aangekondigde referenties als Hooverphonic of Jamiroquai. Dit is Afghan Whigs, of nog beter, die nieuwe band van ex-Afghan Whig Greg Dulli; The Twilight Singers. Muziek voor de lange nacht die er komen gaat. Na vier minuten is het afgelopen en applaudiseert het publiek harder dan wat er in totaal aan applaus viel bij Barbie Bangkok. ONBEVREDIGEND Vervelend is het dan ook dat bij het aantreden van zangeres Lize Accoe de muziek vervalt in obligate funk zoals Jamiroquai in hun hoogtijdagen. Opmerkelijk zijn de gelijkenissen tussen Joss Stone en Accoe die met haar blote voeten, gezicht en stem veel lijkt op de soulzangeres. Accoe kan zingen en de rest van de band speelt aardig mee, maar het haalt het niet bij die geweldige opener. Al wordt dat trucje in het midden nog even dunnetjes overgedaan, direct daarna krijgt de zaal weer een halve setlist met dezelfde funknummers. Niet vreemd is dat de respons vanuit de zaal bij de instrumentale nummers het meest naar voren komt. Het laat uiteindelijk een onbevredigend gevoel achter. Hier had meer in gezeten. Wellicht dat de twee bands met elkaar moeten gaan repeteren.