De laatste van de drie Nederlandse optredens van Arcturus. En dan nog in de middag ook. Misschien is dat wel de reden waarom de zanger niet in topvorm was evenals de geluidsman. Toch krijgt 013 op de zondagmiddag een strak concert van de Noorse theatermetal van Arcturus. De verbeelding en romantiek van de albums komt op het podium echter niet tot zijn recht. MONOTOON Eerst Red Harvest. Op album strakke industrial-/deathmetal, op het podium lijkt het eerder op een doomband die monotoon riffs aan elkaar plakt en daar vrij dynamiekloos overheen schreeuwt. De man van de elektronische beats en melodieën wordt overstemd door de rest van zijn band zodat juist die opzwepende elementen uit de muziek verdwijnen. Bovendien klinken de gitaren als een crunchy brei. Jammer, want op deze manier kan de band het publiek weinig bekoren. RISICO Met ‘Sideshow Symphonies’ heeft Arcturus weer een ijzersterk album afgeleverd. Metal van Noorse makelij die verschillende metalliefhebbers en ook niet-metalfans aanspreekt. Al jaren lang verwent Arcturus met stuk voor stuk opvallende songs vol prachtige piano’s, symfonieën, grootdramatische zangpartijen en groovende gitaar- en drumpartijen. En dat alles zonder te grunten, dat ze eigenlijk wel zo gewend zijn in de Noorse scene. Prachtig en helder geproduceerd ook nog eens, dus de deur uit gaan om de band live te gaan meemaken is duidelijk een risico. HARD Onderweg naar 013 droom je nog even. Dat de Kleine Zaal van 013 even een theatertje is. Het podium opgemaakt met alles erop en eraan, het geluid gecheckt tot in de puntjes. Zo is het niet. Een zwart glanzend zeil komt vanachter het logo van Red Harvest en dat was het dan wel. Een flink overslaande cd waar de intro (‘La Masquerade Infernale’) van het concert op belooft voor het muzikale genot ook al weinig goeds. En de inzet met ‘Ad Absurdum’ geeft kippenvel van het volle geluid wat strak door de band gespeeld wordt, maar dat is slechts vanwege het contrast van niks naar Arcturus. Het geluid krijgt zijn goede draai niet. De zang is amper te horen en melodie gaat verloren in een hard geluid. STEM Hoewel de setlist geweldig gekozen is, met het beste van vooral de laatste drie albums, komt de sfeer en intensiteit van de songs niet naar boven. De slungelige zanger Simen Hestnæs, wiens gezicht amper zichtbaar is, beweegt zich toepasselijk als marionettenpop, maar zingt minder goed. Bij Dimmu Borgir en op de albums zong hij verbazingwekkend goed, vanmiddag blijft er weinig over van zijn emotionele, diepgaande stem. Kater? Geen zin? En niet alleen de partijen van zijn voorganger zijn te oppervlakkig, ook die hij zelf pas op het laatste album opnam. HARLEKIJNS En terwijl we zo nu en dan wat kippenvel krijgen van een stuk muziek wat helder komt bovendrijven, moet de show het vooral hebben van de twee dames die zo nu en dan het podium op komen. De muzikanten zelf zijn opgemaakt en de bassist ziet eruit als Darth Vader, maar de twee vrouwen geven de show. Als stijlvolle mimedanseressen, of als totaal geflipte schizofreens (tijdens ‘The Chaos Path’). Als harlekijns, zwart/wit opgemaakt en uitgedost en streng kijkend, kunnen ze toch vooral rekenen op geroep van mannelijke bezoekers om meer zichtbare tieten. Ongelijk hebben ze niet, want de intensiteit blijft het grootste gedeelte van de tijd toch echt uit.