Admiral Freebee doet het Tilburgse popcentrum aan en de Kleine Zaal is uitverkocht. Bij de muntjesautomaat staat een rij waar je moedeloos van wordt. En zo ook voor de toiletten. Maar de sfeer is uitgelaten en iedereen lijkt er echt zin in te hebben. Zo’n avond waarop er van alles kan gebeuren en waarschijnlijk ook zal. Als de mannen het podium oplopen stijgt er een gejoel op. Van Laere begint met een rustig nummer vanachter de piano. Op dat moment valt meteen iets op wat de rest van het optreden blijft achtervolgen. Of het nu aan de kleine zaal ligt of aan het publiek? Iedereen blijft door ouwehoeren alsof ze in een kroeg staan en er gewoon een cd op staat. Vooral bij rustige nummers valt dit heel erg op. Tom van Laere deert het allemaal niets. Hij doet zijn ding, zoals hij het gewend is. Admiral Freebee is er niet voor de luisteraar, Admiral Freebee is er voor Tom van Laere. Het komt ook niet over als band maar als begeleiding voor deze excentrieke maar zeer getalenteerde zanger. Erg is dit niet. Want wat een ongelofelijke stem heeft die gast. Hij kan er zuiver mee zingen, als een country ster, maar ook rauw en donker alsof hij flessen whisky achterover heeft geslagen, tienduizend sigaretten heeft gerookt en zijn vrouw hem op straat heeft gegooid. In één woord geweldig. De hele avond klinkt perfect en alles loopt te kloppen. Op het vreemde gedrag van het publiek na. Iedereen staat stil naar hem te kijken en de helft zingt mee terwijl de andere helft loopt te ouwehoeren. Maar na elk nummer en zeker na de het weergaloze ‘Get out of town’ is het publiek uitzinnig en schreeuwt alsof ze gek worden. Toch jammer dat er dan helemaal niet bewogen wordt. Vreemd eigenlijk, want de rocknummers lenen zich er uitstekend voor. Van de ene kant bekeken is het wat storend dat er zoveel doorheen gepraat wordt, maar van de andere kant past het er wel bij. Het geeft dat beetje extra donker rockcafé gevoel waarbij de artiest die staat te spelen minder belangrijk is als het bier dat getapt wordt. Veel van de gespeelde nummers komen van het nieuwe album af waarbij opvalt dat er meer toegankelijkheid in zit. ‘Lucky one’ is een lekkere meezinger, en ‘Worst is yet to come’ een smerig rock nummer waarbij de blues er vanaf druipt. Admiral Freebee, drie heren (met een vierde op orgel tijdens twee nummers) die een bak gecompliceerde maar o’ zo simpel klinkende herrie afleveren. Tom van Laere; een man die zichzelf geeft zodat helemaal zodat zijn lichtblauwe blouse donker kleurt van het zweet. Die terugkomt voor een encore waar je u tegen zegt, Die als cabaretier niet zou misstaan. Die Iggy Pop’s ‘I wanna be your dog’ zo lekker vertaald dat je erg gek van wordt. Tom van Laere die de een fantastische show neer zet en er voor zorgt dat iedereen de dag erna, “de vrouw aanspreekt die je al tijden aan wilde spreken maar waar je de moed niet voor had.”