Het was al snel uitverkocht, het drie uur durende optreden van Underworld. Een tweede avond werd bijgeboekt. Ook die verkocht uit. Gisteren was die eerste avond van Underworld in 013. Twee nuchtere knoppendraaiers en een dansende Karl Hyde, van negen tot twaalf in een warme zaal. SPIRITUEEL Alsof het geluid van een verre planeet moet komen, komt vanuit de verte Underworld aanzetten. Niet direct spetteren met een band, maar langzaam van aliengeluiden voorzichtig naar de Underworldbas. Het publiek weet niet wat ze ermee aanmoet en klinkt soms zelfs ongeduldig. Maar het doel lijkt duidelijk: Underworld als spirituele ervaring. Je wordt meegevoerd in een geluid begeleid door net zo spiritueel uitziende, maar toch wat adhd-ogende dans van Hyde. In plaats van opgaan in het geluid, staart iedereen naar het saaie podium wachtend op een beat, terwijl het nog wat ontoegankelijke geluid toch een stuk interessanter is. DJ-SET En natuurlijk komt daar even later de beat; net als andere onderbrekingen tussendoor haalt dat helaas wel de diepgang weg van het geluid wat zojuist werd geïnstalleerd. En de beat is ook niet een ondersteuning voor de uitbundige Underworldnummers, maar een leidraad voor een drie uur durende remix. En dat is het probleem van vanavond, je weet steeds net niet waar je aan toe bent. Het publiek lijkt te wachten op de bekende hits en er wordt weinig enthousiast gereageerd op de dj-set aandoende muziek. Als er dan al een bekend deuntje klinkt, zit die al snel in een gemoedelijke remix. Relaxt, maar net niet diepgaand genoeg en lang niet opzwepend genoeg om lekker op te dansen. Voor dat laatste is sowieso weinig ruimte, degenen die zich wel laten gaan hebben al snel ruimte tekort en raken bij iedere danspas minstens drie medebezoekers. BENEN OP DE GROND Toch is dat de beste manier om deze ‘show’ van Underworld te ervaren. Op het podium slaat het drietal showtechnisch gezien aardig de plank mis. De knoppendraaiers staan nuchter en professioneel achter de tafels vol knoppen. Begrijpelijk, maar niet echt sfeervol om de grote projectieschermen te vullen met grauwe livebeelden van diezelfde knoppentafels en bedieners ervan. Ook het applaus zet je met beide benen op de grond, als je al een moment had waar de muziek je even de wereld deed vergeten. Zeker niet vergelijkbaar met extatische optredens die Underworld eerder gaf. Dat lijkt ook het publiek te vinden, want die komen blijkbaar voor de bekende klanken. Als Cowgirl wordt ingezet leeft iedereen dan ook op. Maar hij wordt net als het andere werk niet integraal gespeeld. Geen feest der herkenning, maar ook geen diep dancegenot voor lichaam een geest.