‘Een recensent geeft maar een mening’. Nou, er bestaat wel degelijk iets als objectieve waarnemingen. Gisteren traden twee rockbands op in de Kleine Zaal van 013: Five Horse Johnson en Clutch. Aanwezig: twee recensenten. De ene heeft slechts een cd’tje in zijn rek staan van Five Horse Johnson en ziet niet bijster veel gebeuren op de avond. De ander is een ingewijde liefhebber en dan krijg je toch een heel ander oordeel te lezen. Blijkbaar is het fanschap een factor die zelfs de objectieve waarneming beïnvloed. De een ziet norse stilstaande muzikanten, de ander ziet toegewijde muzikanten met ballen. Een bekende uitspraak: ‘de waarheid ligt in het midden’. BAS VERBEEK ZEGT: Five Horse Johnson en Black Label Society hebben gemeen dat beiden aangename gedreven rock maken. Black Label Society-shirtdragende rockliefhebbers komen een dag later de rockavond nog eens overdoen, maar dan beter. Twee bands die wel zonder allerlei onzin doorspelen in de Kleine Zaal op de woensdagavond. Alleen is het te warm om echt enthousiast te doen. Deep Purple en Led Zeppelin. Dat zijn de duidelijk hoorbare invloeden van Clutch. De albums van de band staat vol met hardrocktrips die naadloos aansluiten op de genoemde invloeden overgoten met wat stoner. Op het podium is het een dode bedoening en dat is jammer. Bandleden staan voor zichzelf te spelen en veel plezier straalt er niet vanaf. Alleen de zanger is enigszins gedreven, maar hij staat de helft van de tijd aan de zijkant van het podium om de gitaren de hoofdrol te geven. Ook al duikt er hier en daar een aangename groove op, eenmaal een optreden te hebben bijgewoond van het overenthousiaste Belgische El Guapo Stuntteam, die ook grossiert in Deep Purple-achtige nummers, is dit een saaie boel. Gelukkig spat er bij Five Horse Johnson een vettere drive van het podium af. Met heel dik vet gesmeerde southern rock, inclusief mondharmonica. Het mondharmonicagevoel komt net als de vocalen recht vanuit de bluesbuik van de zanger. Een vette rocksessie. Jammer is wel dat de lucht op deze zomerse dag in de zaal al warm en dik is. Tel daarbij deze zompige bluesrock op en je krijgt een suf hoofd. De zaal is wellicht daarom minder bevolkt dan bij Clutch. Gelukkig zijn er oplevingen met wat pakkende meezingnummers als Mississippi King en Lollipop. Een uur lang Five Horse Johnson is in dit geval van een doordeweekse warme avond genoeg. ------------------------------------------------------------------------------------------- EDDY VERSCHUREN ZEGT: In de Kleine Zaal van 013 blijkt de simpele benadering van de blues nog steeds actueel en te vlammen. Beide bands leveren een dampend memorabel optreden af met een passie voor groove. Five Horse Johnson sluit de avond gepast af maar Clutch had achteraf gezien eigenlijk beter het huis gesloopt. Het valt te bedwingen onder puur persoonlijke smaak maar ik was niet de enige in de Kleine Zaal op deze zwoele voorzomerse avond in de 013, die het gevoel had dat Clutch deze avond eigenlijk afsluiter had moeten zijn. Niet zozeer omdat deze uit Maryland opererende tank zoveel beter was dan het afsluitende Five Horse Johnson maar de band overtuigt gewoon meer. Wat het precies is kan ik je niet precies uitleggen, je verwacht het ook gewoon niet van vier (soms zes) kleine opdondertjes die er wat nonchalant uit zien. Zanger Neil Fallon had zijn baard weer eens laten staan en je zou ze echt over het hoofd zien, backstage op een gemiddeld rockfestival. Maar als Clutch ‘Who wants to rock?’ inzet verandert dat beeld compleet. Wat een goden, wat een helden! Niets van het spierballenrollen waar de vorige avond Zakk Wylde zich nog schuldig aan maakte. Maar pure rock in al zijn glorie; straight, to the point en vooral massive. De simpliciteit waarmee Clutch een repertoire neerzet als het hunne, is om te benijden. Ik heb ze vanaf 1992 gevolgd in hun groei en ik dank ze er regelmatig op mijn blote knietjes voor maar toch blijft deze band steeds weer verrassen zonder daarmee de draad kwijt te raken. Van de aanstaande release ‘Robot Hive/Exodus’ kregen we de boodschap mee dat de tank gewoon stug doorwalst en ‘Burning Beard’ en ‘Mice & men’ klonken met het onlangs toegevoegde Lesliewheel-orgel dan ook veelbelovend. Hoe basic de formule ook is met zijn ZZ Top en Led Zeppelin invloeden of de Black Sabbath riffs, het werkt gewoon. En de goed gevulde zaal was het zeker met me eens. Er klonk soms een smeekbede om een verzoekje uit het publiek maar toch had iedereen het goed naar de zin. Vanavond geeft Clutch alles, ‘In Pure Rock Fury’! Five Horse Johnson uit Toledo, Ohio had de eer om deze avond af te ronden en deed dat zeker niet onverdienstelijk. Maar na het solide spektakel van Clutch had alleen Clutch daar nog een peut bovenop kunnen doen. Drummer Jean-Paul Gaster bleef zitten en verving Mike Alonso die om onduidelijke redenen niet van de partij was. Maar dit was niet het enige wat bij Five Horse Johnson ontbrak. Het punt was dat vooral de zangpartijen achter bleven bij het brute gezag van Neil Fallon van Clutch. Het lukte met twee zangers niet om de zelfde power neer te zetten wat ongetwijfeld ook door de matige geluidsmix kwam. Daarentegen had frontman Eric Oblander wel een harmonica in de handjes wat perfect past in het geluid en de rauwe blues een extra emotie meegeeft. Ik vond dat persoonlijk ook het grote pluspunt en hoopte nog op een gezamenlijke jamsessie met Clutch, maar helaas; die bleef uit. Gezegd moet wel dat Five Horse Johnson een lekkere set neerzette en de zaal goed mee kreeg. Het drankgebruik zal ook goed geholpen hebben. Naarmate het tempo naar beneden ging (bij de band) kwam FHJ beter tot zijn recht. Met het waanzinnige “Odella” wist men wel degelijk te overtuigen, ook weer op een zweterige en slepende wijze. En ondanks dat ik de heerlijke sfeer van de albums niet tegenkwam in deze set deed ook FHJ de tijd even stil staan. Het publiek liet zich graag gaan, met het beste recept als medicijn tegen al de dagelijkse sores en zielenpijntjes; Bluesrock!