Voor de eenentwintigste keer begon afgelopen vrijdag de aftrap van Elastiek. Het bleef gelukkig de hele dag droog en dat deed de sfeer zeker ten goede. Tussen het Amstel en Brabants Dagblad-podium waren tafels en banken opgesteld waar toeschouwers even rustig op konden zitten. De muziek was voor sommigen de reden om te komen, voor de rest was het een aangename opvulling. Alleen was de aangenaamheid wel afhankelijk van welke band er stond te spelen. 10 SECONDS DOWN Zo’n minder aangename band was opener 10 Seconds Down op het buitenpodium. Geschreeuw van het kaliber “I’ll fuck you in your face!” worden afgewisseld met vriendelijke, doch dringende oproepen om een stevige pijpbeurt. In de muziek zelf zijn allemaal invloeden te horen van de meer bekendere nu-metal bands. Korn schiet als eerste te binnen, en met een dj die scratcht ontkom je niet aan de vergelijking met grootmacht Limp Bizkit.Van originaliteit moeten deze heren het niet hebben. De toeschouwers lijkt het ook weinig te interesseren met uitzondering van een spastische lange kerel die na een paar nummers afdruipt met rugklachten. Waarom spelen ze een Danko Jones cover? De dj kan er niks mee en staat vaak er voor spek en bonen bij. “I like to raise my middle finger!” Fijn, maar de boodschap komt niet aan. THE SHEER Op naar de tent waar The Sheer staat te spelen. Een verademing vergeleken met 10 Seconds Down. Hier wordt er met plezier muziek gemaakt terwijl de mannen van daarnet af en toe een beetje krampachtig keken. Niets van dat alles bij The Sheer die geen baanbrekende muziek maakt, maar de melancholische Britpop deuntjes liggen lekker gemakkelijk in het oor. Oorpijnverwekkend is wel het gegil van de vrouwelijke aanhang. Maar het doet de sfeer alleen maar ten goede in een goed gevulde tent. Zanger Bart van Liemt, waar het meeste gegil om draait, lokt het publiek uit door te zeggen; “Je hoeft niet te springen”. Dat doen ze dus wel. Voor de hardste gillers was er nog de zweetlap van van Liemt. Want zo okselfris als hij opkwam, des te natter vertrok hij van het podium. That’s showbusiness. BEEF Geen festival zonder Beef. De Brabanders stonden de afgelopen weken op veel podia en zijn ook de komende weken op verschillende plaatsen te zien. Het risico daarvan is wel dat optreden een routine wordt. Dat valt mee, maar sommige nummers worden wel plichtmatig aangedaan. Dat maakt het publiek weinig uit, want ondanks dat het buiten al behoorlijk koud is geworden, danst iedereen er nog lekker op los. Een alternatieve versie van ‘Memory Fast Forward’ brengt het publiek enigszins tot stilstand, maar over het algemeen worden de liedjes goed ontvangen. Ook de nummers van het laatste album ‘Last Rudy Standing’ blijken dansbaar te zijn. Voor de encore hoeft het publiek weinig te doen. Luttele seconden later komen de bandleden weer op om nog een paar nummers te doen. De band is tevreden, het publiek ook. Op naar de laatste van vanavond. VANKATOEN “Ontspannen. Dat is het belangrijkste wat er is.” De eerste woorden van zanger Bazz staan haaks op wat er komen gaat. Nog voor de eerste noot is gespeeld wordt er al onrustig ruimte gemaakt voor de moshpit. En dan breekt het los. Voor maar drie muzikanten en een zanger weet de nu-metal band wel een moddervet geluid neer te zetten. Er wordt volop geheadbangd en gemoshd. Bazz springt al bij het tweede nummer het publiek in, en dat zal zeker niet de laatste keer zijn. Een modebewust meisje kijkt er een beetje onzeker bij. Voor haar is dit soort muziek niet bestemd, en samen met wat anderen vertrekt ze. Te laat, want VanKatoen zet een hyperenergetisch nummer in en de hele zaal komt los. Het is niet altijd te verstaan wat ze zeggen, en de noten zijn niet altijd te begrijpen, maar wat een show. Vooruit, sommige nummers duren een beetje lang, maar zanger Bazz zegt het zelf al; “Het is zo voorbij.” Ja, dat is leuk voor die vervelende nummers, maar het concert zelf is ook zo voorbij. En daarmee ook de eerste dag van Elastiek.