De ene band is gemiddeld 16, de andere halverwege de dertig. Één ding hebben ze gemeen: voor het eerst op het grote podium. Een podium waar iedereen tegenop kijkt, vooral muzikanten uit deze stad zelf. No Sleep ‘Til Burg is dé kans om als regionale band je debuut te maken. Curv2Curl, Encircled, Feed Forward, …and Martin On Drums, One In A Million, Tom Wolkers, de Geluiderikken, Frankie and the Wonderboys, McGyvers en Wieb praten over hun ervaringen met het festival en het podium. CURV2CURL: VOETSPOREN “We hadden een demo opgestuurd en we keken wel hoe een koe een haas ving. Het was een leuke verrassing dat we hier mochten staan” zegt gitarist Michel van Curv2Curl. De band ziet No Sleep als een goede kans. “Het opent deuren. Zo is Roxxity aanwezig. Zij kwamen kijken en hoefden daarom geen demo op te sturen. We verwachten door dit optreden zeker meer optredens.” Een ander nieuw ding is de bühne. “Ik vond het heel bijzonder” zegt Michel over zijn ervaring met het grote podium. Drummer Angelo valt in: “Ik vond het wel heel afstandelijk. Je staat ver uit elkaar en op een hoog podium.” Michel: heeft wel een magie, vooral ook door de bands die er eerder stonden.” Zangeres Jacqueline: “Je voelde de voetsporen gewoon.” ENCIRCLED: GROUPIES Je bent 15, 16, 17 jaar, begint een band, speelt wat metal, staat al snel op het grote podium in 013 en vooral: je moet veel handtekeningen zetten op meisjeslichamen. Encircled heten ze. “Een jongensdroom. In het begin sta je een beetje te trillen, maar daarna valt het wel van je af” zegt gitarist Arno over het optreden wat ze zojuist hebben afgerond. “Iedere band droomt wel over een keer spelen in de grote zaal van 013.” En het pakte goed uit, met een volgepakte zaal, met ook veel meiden. Groupies? “Ja hij wel, maar die zijn niet echt mooi” wijst gitarist Stefan naar drummer Ruben. Een jaar geleden hadden ze hun eerste optreden op de Kunstbende. “No Sleep is een hele stap verder en een extra drive om ervoor te gaan. We zien de toekomst positief in.” FEEDFORWARD: RELAXT De progmetalband FeedForward zit er relaxt bij na het optreden. Grote zaal of niet, ze zijn gewend om twee uur achter elkaar te spelen. “Dan komen we beter tot ons recht.” No Sleep en spelen in 013 was echter zodanig belangrijk, dat de opnames in de studio werden afgezegd voor vandaag. “No Sleep is een goede kans om je te profileren. Het festival heeft ook goede namen afgeleverd in het verleden, dat geeft de naam betekenis.” Maar de meeste van de ervaren muzikanten hadden geen extra zenuwen, juist niet eigenlijk. “In 013 is alles goed geregeld, alles is duidelijk. Wel is er festivalstress: alles moet snel” vertellen de bandleden. Zangeres Biejanka had wel wat extra zenuwen: “In je eigen stad spelen voor bekenden, daar word je wel wat nerveus van. Maar dat is positieve spanning.” …AND MARTIN ON DRUMS: LOGISCHE STAP “We hadden geen optimaal geluid op het podium, we hoorden elkaar niet altijd goed genoeg. Onze muziek is vrij detaillistisch, we zijn erg op elkaar afgestemd. Maar het was wel leuk op dat grote podium. Vorige week waren we zenuwachtiger dan voor dit optreden, toen speelden we in het voorprogramma van The Spirit That Guides Us. We hadden meer tijd om die spanning te kweken. Hier ging het snel en je weet ook zeker dat als er iets mis gaat het aan jouw ligt en niet aan de apparatuur van deze zaal, dat is het verschil met cafés. We willen luisteraars die onze muziek snappen. Wij maken muziek die je moet toelaten tot jezelf. Wel is het leuk dat op een festival als dit we nieuwe mensen kunnen bereiken. Het is super dat we hier mogen staan, we hebben niet eens een demo. Maar toch is het een logische stap dat we hier staan. We zijn wel erg bezig met de band en lokaal wordt er over ons gesproken, ook op 3VOOR12/Tilburg, dat heeft zeker wel geholpen. De volgende stap is de opnames waar we ons eigenlijk de afgelopen tijd meer op hebben geconcentreerd dan dit optreden.” ONE IN A MILLION: VIJF De laatste keer op het grote podium was twee jaar geleden. Vijf jaar geleden stond de band al op No Sleep. Vandaag is het de vijfde keer in de grote zaal. One in a Million hoort duidelijk niet bij het nieuwe talent, maar is inmiddels een publiektrekker. “Het ging wel lekker” zegt een rustige zanger/gitarist Erik. “Het was weer even inkomen. Daarvoor waren we gewend om in een ruk door te gaan. We waren vandaag allemaal erg zenuwachtig omdat dit het eerste optreden is met de nieuwe drummer. Je moet even weer helemaal opnieuw beginnen.” Er is overigens geen liefde gegroeid voor het grote podium. “Het blijft moeilijk om daar je energie te doseren. Op kleinere podia knal je makkelijker tegen elkaar aan, das makkelijker als je heftig staat te spelen. Er is nog wel overzicht in de zaal, wat er niet was in Amsterdam bij het benefiet waar een kwart miljoen mensen stonden, dat voelt dan koud aan. Als ik moet kiezen tussen een volle grote zaal of een volle kleine zaal, kies ik een volle grote zaal, absoluut. In Tilburg spelen is altijd bijzonder. Je staat voor je eigen publiek, hier zijn de mensen veel kritischer. Ook omdat hier veel muzikanten rondlopen. No Sleep is een erg belangrijk festival voor Tilburg. Het is iets waar je naar toe moet werken als Tilburgse band. Je kunt jezelf er flink testen.” TOM WOLKERS: PODIUMERVARING “Ik was minder zenuwachtig dan ik gedacht had. Toen ik ging spelen voelde ik me al snel thuis op het podium. Ik ben tevreden over hoe het gegaan is. Er stonden veel mensen, het liep niet leeg en ik kreeg veel applaus. Ik ben benieuwd, als ik zometeen naar de zaal ga, welke reacties ik krijg” zegt Wolkers die solo optrad. “Ik denk dat No Sleep een goede opstap is. Een grote zaal is een heel nieuwe ervaring, daar doe ik het voor. Ik houd me niet zo bezig met wat het verder oplevert. Ik wil de liedjes laten klinken zoals ik wil dat ze klinken.” De ex-conservatoriumstudent wilt echter wel zijn brood gaan verdienen met het schrijven en uitvoeren van liedjes. ‘De zoon van’ (Jan Wolkers) gebruikt in ieder geval niet zijn naam om verder te komen. “Bij sommige mensen schept het misschien hoge verwachtingen. Maar muziek is toch iets anders dan boeken. Je zult gewoon op je muzikaliteit worden afgerekend. In de biografie bij de cd zet ik ook zeker niet wie mijn vader is.” GELUIDERIKKEN: LACHEN ”We hebben een maand gelachen toen we hoorden dat we op No Sleep konden spelen” zegt het hobbyclubje de Geluiderikken. Het begon een jaar geleden toen de vier gevraagd werden samen een elektronicaset neer te zetten in het voorprogramma van Linked die zijn album presenteerde. Nu geven ze zo nu en dan geïmproviseerde otpredens. De reden van het lachen? “Een beetje pielen, dat doen we. Andere bands zitten allemaal keihard te repeteren, wij doen bijna niks. We spreken een bpm af en dat was het wel.” Ook afgesproken was de Gerard Joling intro. “We wilden voor dit optreden iets aan show gaan doen. We deden het intro van ‘Ticket to the Tropics’ en hadden maskers op van Joling in verschillende leeftijden.” De Geluiderikken is de minst ambitieuze act van vandaag. “Het is niet meer dan een hobby waarin humor heel belangrijk is. Wel zou het leuk zijn dat we aan No Sleep meer optredens overhouden.” FRANKIE AND THE WONDERBOYS: LANGE NAAM Zenuwachtig? “Welnee...” zegt zanger Zoltan ongeloofwaardig. Een moment later: “Natuurlijk wel, vollen bàk. Echt wel. Maar het was geweldig. Je kan lopen! Ik was het eerste nummer al buiten adem, kun je nagaan.” Gitarist Jeroen: We waren bij Peter Pan Speedrock en Danko Jones en zeiden tegen elkaar: daar staan we zondag ook. Ja, vet...” Zoltan: “De zenuwen geven gewoon een hele bak adrenaline. Ik stond om drie uur al te stuiteren van aaah ik wil!” Het was lekker druk vertelt de band. En dat levert respons op, net als een tijd terug bij een optreden in Dongen toen een paar vrouwelijke fans erg enthousiast reageerden. Zoltan enthousiast: “Kwamen twee grietjes naar ons toe: jullie waren keigaaf, we zouden eigenlijk op onze knieën moeten. Dat zijn de leukere reacties…” Weinig serieus vervolgt hij zijn verhaal. “En paar weken geleden mocht ik nog een arm onderzetten, ik moest eigenlijk op haar tieten tekenen, maar ik zeg, ‘nee daar begin ik niet aan, mijn naam is veel te lang.’ Ze sputterde nog tegen: ja maar ik heb grote tepels!” MCGYVERS: EINDELIJK Hij zei het al op het eind van het optreden, maar zanger Mano herhaalt het nog maar eens: “Het grote podium was echt heel vet. Wie daar allemaal wel niet hebben gelopen. Ik heb daar wel heel even gedacht toen ik daar stond. Tool, Marilyn Manson, die hebben daar allemaal gelopen. Dat vind ik vet.” Gitarist René: “We waren voor het eerst sinds tijden weer eens zenuwachtig.” Mano: “Ja, da’s ook best gek. Maar qua energie was het net als altijd. We geven altijd alles. Dat is trouwens iets wat ik bij veel bands wel mis, zo’n energie.” En nu eindelijk dan No Sleep. Mano “Voor mij is het festival geworteld in de Tilburgse scene; een ons kent ons evenement. Negen van de tien mensen die je tegenkomt spelen in een band of zijn ermee bevriend. De sfeer is erg goed.” De band profileert zich ook graag met de stad. ‘McGyvers – Tilburg staat er op een T-shirt. “Ik woon hier heel mijn leven en ben dan ook wel trots op Tilburg.” Wat dat betreft werd het tijd dat ze op het festival kwamen spelen. “We hebben het al eerder geprobeerd, maar er werden steeds andere bands voor ons verkozen. Het is ook maar hoe een dikke vinger je hier in 013 in iemand z’n reet zit. Nu kennen wij hier ook mensen en zie je dat we er nu wel staan, maar ze kiezen wel voor kwaliteit hoor” zo beweert de zanger. WIEB: POPPOTENTIE Een band op projectbasis vanuit de Rockacademie werd een vaste band: Wieb. “Hoewel mijn accordeon niet helemaal goed stond uitgemixt, daar is het ook een lastig instrument voor, vond ik het goed gaan” vertelt zanger en accordeonist Willemwiebe. “Ik heb er van genoten. Dat het het grote podium was speelde wel mee. Je kan veel mensen in een klap in aanraking brengen met je muziek. En het is No Sleep, er lopen mensen rond van pers en mensen die boekingen doen.” Een dag eerder trad de band nog op in een theater met acht bezoekers. Met No Sleep kwam de extra motivatie om vooral ook op het popcircuit te richten. “Het is anders dan een theater dus hebben we de setlist ook aangepast. Niet dat ik dacht we gaan het gelijk maken, maar ik zie in dit optreden meer potentie dan een optreden in Lutjebroek waar mensen vragen om covers van André Hazes. Ik vind Hazes te gek, daar niet van.” Gitarist Tim ondervond nog een ander voordeel aan de muzikantensfeer op No Sleep: Ik brak een snaar en Jordi (The Original Soundtrack) leende mij zijn gitaar. Even later stond hij met mijn gitaar in de lucht, mét een nieuwe snaar erop.”