Altijd leuk een dagje: metalfest in 013. Gezellig, vaak goede bands en dat alles onder het genot van een lekker pilsje. Vol goede moed ging ik maandag de Tiburgse binnenstad in om te genieten van stevige metal. Het programma van No Mercy 2005 kende hoogte-en dieptepunten en in mijn geval één gemiste band. Door een late verschuiving in het programma kwam ik helaas te laat binnen om nog iets van Cataract te zien. Geen metalcore dus maar meteen binnenvallen in de thrash- en deathmetal van het Duitse Dew-Scented. Ondanks dat het toch echt al om vier uur begint The Choice pas tijdens het redelijke optreden van de Duitsers vol te lopen. Dew-Scented is typisch zo’n band waar goed naar te luisteren is, maar je hebt het eigenlijk allemaal al wel eens gehoord. De combinatie tussen de snelle strakke stukken en de lome, beukende headbangstukken is uitstekend en ook zitten er enkele aardige solo’s in de show van de band. Nadeel is dat je na één nummer eigenlijk al de hele set hebt gehoord, er is simpelweg te weinig variatie binnen de muziek van Dew-Scented. HOOGSTAAND Daarna is het de beurt aan de band die voor veel bezoekers de officieuze headliner is, Dying Fetus. De immer van samenstelling wisselende deathmetalband weet ook dit maal weer te overtuigen. De inmiddels vrijwel volle Choice geniet volop van de strakke gitaarpartijen van Fetus. De band maakt zijn reputatie waar met een strakke mix van al het beste dat diverse extreme muziekstijlen te bieden hebben. Technisch is het hoogstaand als altijd en live komt ook de combinatie van muziek en de zang van frontman John Gallagher goed uit de verf. Het publiek heeft inmiddels de pit weer ontdekt en de opgestoken wijsvingers en pinken zijn alom aanwezig. SCHUILHOUDEN Of de zaal na de spetterende show van Dying Fetus leegloopt om massaal wat te gaan eten in de Vetcave of dat het ligt aan Disbelief zal ik maar in het midden laten. Feit is wel dat deze Duitsers geen goed optreden geven. De metal van Disbelief is moeilijk in een hokje te stoppen. Soms neigt de band naar pure deathmetal, maar soms slaat het weer door richting een band als Slipknot en zelfs richting nu-metal. Nu is dit natuurlijk ook niet zo belangrijk, maar Disbelief presteert aan het begin van de avond gewoon ondermaats. Met name de live niet zo sterke zang van Karsten Jäger zorgt ervoor dat de veelal doorgewinterde metalfans zich schuil blijven houden in de Vetcave of foyerbar. ONGEINSPIREERD Na het tegenvallende Disbelief mag de omstreden Noorse blackmetalband Gorgoroth het podium op. De ‘stijlvol’ uitgedoste Noren hebben zowel op muzikaal vlak als daarbuiten een reputatie hoog te houden. Zo mag de band Polen niet meer in wegens godslasterlijk gedrag en kreeg zanger Gaahl al regelmatig een proces aan zijn leren broek wegens excessief gebruik van geweld. Ondanks deze reputatie geeft Gorgoroth vanavond een tam optreden, wat slechts de die hardfans lijkt te bevallen.De muziek is strak en snel, maar lijkt ongeïnspireerd gebracht. Daar komt bij dat de hoge, krijsende stem van Gaahl nauwelijks is te horen, hij lijkt vooral bezig met het aannemen van poses voor de fotografen. Een aardige show van deze Noorse satanisten, maar niets bijzonders. HOOGTEPUNT Dan is het moment aangebroken dat Nile The Choice mag veroveren met zijn epische deathmetal. De band zelf heeft zichtbaar zin in de show en weet het publiek dan ook moeiteloos mee te krijgen. De in 1993 opgerichte band staat al jaren aan de top in de metalscene en weet ook vanavond weer een geweldige show neer te zetten met de op het oude Egypte geïnspireerde muziek. Niet alleen de oudere nummers, maar ook werk van het nieuwe album Annihilation of the Wicked wordt door een volle Choice enthousiast begroet. Voor het eerste sinds het veel te vroeg op de dag geplande Dying Fetus is de sfeer van een metalfestival te voelen. De band rond zanger/gitarist Karl Sanders weet op het oog moeiteloos de aandacht vast te houden en is wat mij betreft dan ook het hoogtepunt van deze No Mercy. Speciale aandacht nog voor de drummer van Nile, want damn wat is die gast goed! ZWAKKE AFSLUITER Tsja, wat te zeggen over Six Feet Under (SFU)? Deze band produceert al jarenlang vrijwel identieke lompe, beukende deathmetalalbums. Tijdens de huidige tour probeert SFU haar nieuwste plaat, 13, te promoten. Toch is een gedeelte van het publiek in The Choice nog steeds erg in haar sas met deze Amerikaanse band. De band rond ex-Cannibal Corpse zanger Chris Barnes geeft zeker geen slecht optreden vanavond in 013, maar het is allemaal weinig vernieuwend wat SFU brengt. Sinds debuutalbum en meesterwerk Haunted heeft de band eigenlijk nooit meer dat hoge niveau bereikt. Aardige band voor fans, maar helaas wat mij betreft een zwakke afsluiter van een No Mercy met pieken en dalen.