Het is heet en zweterig in de grote zaal van de 013. Op het programma van deze woensdagavond staan twee bluesartiesten. De één bekender en harder dan de andere. Maar ook het voorprogramma is niet mis. Het poppodium is tot de nok toe gevuld met een zeer gevarieerd publiek. Vol verwachting klopt ons hart. RALPH THE DOG Als A.J. Croce opkomt (zoon van Jim Croce), barst er al gedeeltelijk een luid gejuich los. Blijkbaar is hij toch niet voor iedereen onbekend. Croce is een jonge zanger/pianist uit Nashville die het muzikale bloed van zijn vader heeft geërfd. Hij is geïnspireerd door bluesartiesten en bands als the Beatles en Beach Boys. Zijn muziek doet ook lichtelijk denken aan Van Morrison. De andere helft van het publiek heeft het te warm of vindt Croce niet interessant want ze praten er lustig op los. Dit is vooral storend tijdens een zeer rustig nummer. Croce vroeg van te voren nog om iets meer stilte tijdens dat nummer. Wie vraagt, wordt overgeslagen moet het publiek hebben gedacht. Zijn hit in de Verenigde Staten, ‘Don’t let me down’, wordt ook in 013 goed ontvangen. Het nummer is uptempo en onderscheidt zich van de rest van de nummers door een speciaal eigen geluid. Ook zijn stem klinkt bij dit nummer enorm goed, terwijl het bij eerdere liedjes een beetje vlak klonk. Zijn swingende houding achter de piano doet denken aan ‘Ralph The Dog’ van de Muppet Show, zoals hij op de toetsen aan het rammen is. Bij het laatste nummer komt het publiek pas echt los en lijkt heel het publiek opeens wel aandacht voor de zanger te hebben. De piano klinkt als een piano zoals je hem alleen in oude cowboyfilms tegenkomt. Zo’n oude saloon waarbij danseressen op het podium in de lucht trappen terwijl ze hun jurken omhoog gooien. Als hij van het podium afloopt, krijgt hij een zeer groot en verdient applaus. Croce, een naam om te onthouden. HETER, ZWETERIGER, BETER Dat het heet en zweterig is, is bekend. Als Beth Hart het podium opkomt, neemt ze plaats achter het keyboard en verklaart dat het alleen nog maar heter en zweteriger zal worden. Helemaal alleen op het podium begint ze ‘Hiding Under Water’ te zingen. Tijdens haar krachtige uithalen waar ze om bekend staat, is het muisstil in 013. Iedereen zit ademloos naar Beth te kijken. In het midden van het nummer na weer zo’n schreeuwende uithaal valt de band in. Geweldige timing. Veel fans zullen kippenvel hebben gekregen. Daarna volgt ‘Delicious Surprise’, een swingend nummer dat enorm lekker loopt. De tekst hiervan zingt lekker weg en helemaal als je Beth haar accent en uitspraak erbij hoort. Haar stem is een orkaan van geluid gevuld met emotie en karakter. Elk nummer wordt op die manier een geweldig boek. Haar begeleidende band kan er ook wat van en zijn volledig ingespeeld op de grillen van Beth. Als ze weer langer dan normaal een uithaal aanhoudt, merk je dat de artiesten het al hadden verwacht. Het publiek swingt, danst en zingt als een gek mee en geniet met volle teugen. De zangeres kan er niet over uit. Alsof ze één is met het publiek, en het publiek met haar. Dit is ook te merken aan het feit dat ze tijdens een nummer gewoon het publiek in loopt en tussen de mensen in gaat staan of wanneer ze ene Rick of Red uit het publiek naar voren haalt. Vlak daarvoor toen het applaus bijna verstomde, liet hij een oerschreeuw uit. “Get that guy on stage, I wanna sing with him.” En zo geschiedde. De gast zingt het nummer Ringing mee. Na elk refrein laat hij een schreeuw horen of zingt hij een woord mee. Het publiek vindt het geweldig en schreeuwt de gelukkige fan toe. Beth vindt het ook geweldig. Alleen tijdens het headbangen en dansen wordt Beth door Rick op haar neus geraakt. Maar dat mocht de pret niet drukken. Een van de hoogtepunten van de avond is ‘Save You’. Voor de ‘die Hart’ fans is het een moeilijk verkrijgbaar nummer; het is maar een of twee keer live gespeeld. Het is een geweldig nummer met een geweldige keyboard solo van Beth. Dit nummer zou niet misstaan op cd. Daarna vraagt het publiek nog om het nummer ‘Guilty’ waar ze gehoor aan geeft. Het is alsof iedereen in de huiskamer van Beth zat en iedereen inbreng had in wat er gezongen zou worden. Als toegift wordt ‘Sky full of Clover’ gespeeld en met ‘Broken & Ugly’ wordt de show rockend afgesloten. Een avond Beth Hart is lachen om wat ze vertelt over haar man en haar grappen over haar verleden. Dansen en springen op de ongelofelijke rocknummers. Melancholisch meedeinen op de rustige nummers en denken aan verloren liefdes. (‘Leave the light on’) Haar twee uur aan een stuk horen schreeuwen en zingen zonder ook maar enig verschil in kracht en zuiverheid te merken. Een avond Beth Hart is onvergetelijk en na zo’n avond zit ze ook opgesloten in jou hart.