‘Waar ga je heen?’ 013 natuurlijk, naar Stuck Mojo. Waarschijnlijk een stel patsers die heel vaak motherfucker, fuck, come on en dat soort dingen roepen. Ze komen uit Amerika dus er zal ook wel eens ‘Fuck Bush’ gezegd worden tussen al die pompende frustratieraps en raggende gitaren door. En dat de handen in de lucht moeten en we collectief ‘fuck’ moeten roepen. Zo’n bijeenkomst, denk ik. Ik kan de kop alvast wel verzinnen: Amerikaanse patserij van Stuck Mojo. Enigszins worden mijn vermoedens bevestigd. Maar wat een bak met overtuigend enthousiasme. Alsof rapper Bonz zojuist een overdosis heeft gehad aan het zuurstofapparaat en die lucht nu ontsnapt, alsof een ballon wordt doorgeprikt. De verschrikkelijk goede gitarist Rich Ward (die ook Fozzy tot een succes maakt) weet net als de drummer en bassist ook hoe het moet. Vanaf de eerste seconde is het full throttle. Met zulke optredens en repertoire is het toch apart dat deze band na al die jaren de grote zaal nog niet vol krijgt. Ik moet wel even op de ‘Fuck Bush’ terugkomen. ‘Fuck Clinton’ riepen ze eerder. Met songtitels als ‘Southern Pride’ en ‘Throw The Switch’ (van de elektrische stoel) zou je de band eerder verdenken van Bush-sympathie. ‘Olie is veel goedkoper dan water hier bij ons in de States’ Ja, ook vandaag blijkt dat we hier te maken hebben met Proud Americans. En waar Clinton wel uitgescholden werd, spaart de band Bush en houdt het bij een algemene ‘Politics Sucks’. Tactisch. Wat we vooral wel herhaaldelijk in koor moeten roepen is ‘Hell Yeah’ en andere volzinnen wat aanvoelt alsof we publiek zijn in een of andere slechte Amerikaanse televisieshow. Gelukkig is dat allemaal niet storend. In tegendeel, het vormt constant een goede interactie. Op de pakkende gitaargrooves en blazende raps gaat vanaf het begin van het optreden de hele zaal mee. Constant is het een grote springmassa. Niet zo gek bij een van de beste crossoverbands en gelijk –optredens die je kunt bedenken. Bovendien loop je niet zomaar op een verlegen maandagavond 013 binnen, dat doen alleen fans. Echte fans, die weten dat Bonz jarig is, alle teksten kennen en de band zo helpen met een optimale verjaardagsshow. Liefhebbers mogen meeschreeuwen in de microfoon en op het eind zelfs de gitaar even overnemen op het podium om het optreden in extase af te sluiten. Zo gaaf Stuck Mojo was, die na het optreden gelijk de zaal instuift om fans te woord te staan, zo saai was het voorprogramma The More I See. Amerikaanse moderne metal, waarin goede muzikanten heel saaie dingen laten horen. Misschien doet Mojo dat wel gewoon om nog groter te lijken, het blijven tenslotte Amerikaanse denkers.