Megadeth en Diamond Head, samen op de vrijdagavond in een uitverkocht 013. Twee klassiekers uit de jaren tachtig. Met Diamond Head als invloedrijke, maar nooit echt groot geworden band en Megadeth als titel van vooral het leven van Dave Mustaine. Dat hun repertoires garant staan voor een overheerlijke pot jaren tachtig metal, is voor een ieder onderhand wel zeker. Maar of het op het podium garant staat voor een geweldige concertavond? DIAMONDS Nee, dit is geen Metallica-coverband, dit is Diamond Head. En dat is inderdaad de intro van Am I Evil wat Metallica beroemd heeft gemaakt. Veel van de nummers die volgen zijn vooral bekend via massamedium Metallica. Meer dan die oude bekende hebben de Britten, die aan de wieg stonden van de New Wave Of British Heavy Metal, dan ook niet. Na hun eerste drie albums die ieder jaar vanaf 1980 uitkwamen gebeurde er niet erg veel meer. Dus horen we nu dat oude stoffige geluid van toen, die ze in de perfecte sfeer neerzetten. Soms authentieke NWOBHM, soms pure hardrock en altijd met enthousiasme. Een nostalgische puurheid, ook al is dit niet de zanger van die albums, die leidt tot kippenvel, maar dat is natuurlijk persoonlijk; de volstromende zaal kijkt rustig toe. Jammer is dat Diamond Head behalve de 'Metallica-krakers' het ook probeert met wat nieuwe nummers, na al die jaren vonden ze het kennelijk weer eens tijd voor een albumpje. Nou wij niet, zolang Metallica het niet covert vinden we er niks aan. Met de nieuwe identiteitsloze nummers lijkt de band eerder te solliciteren naar een plekje in het voorprogramma van Bon Jovi. Gezien de puurheid van de rest van het optreden zij ze het vergeven. KNARSEN Nog zo'n band wiens kenmerken zo bekend zijn van het eerdergenoemde massamedium is Megadeth. Niet dat Mustaine zijn ex-werkgever covert, maar zijn kenmerkende gitaarriffs sijpelde wel door op de Metallica-albums. Die riffs zijn niet erg egronomisch verandtwoord, maar twee jaar na de polsblessure die het einde van Megadeth betekende, gingen de handen toch weer kriebelen. En zijn daar weer die kenmerkende riffs op het nieuwe The System Has Failed, een ijzersterk album met pakkende melodiën, meezingers en ouderwetse thrashknallers. Soms zijn het gewoon pop of soulnummers, maar dat merk je niet omdat het overgoten is met die knarsende stem en volle gitaren. CLICHÉ Live valt dat toch wat tegen. Megadeth was voorheen een band, weliswaar met wisselende bezetting, maar het was een groep met bandgevoel. Daar is nu weinig meer van te merken. Mustaine, die nog steeds naar dezelfde kapper gaat als in 1983, kijkt zijn nieuwe bandleden zelden aan en doet zijn ding op zichzelf. Allemaal prima in orde, want met zo'n repertoire gespeeld door ervaren muzikanten kan er weinig mis gaan. De reden dat het mat is, is dat het geen enthousiasme uitstraalt. Een stereotype gitarist, Glen Drover, levert in de schaduw van Mustaine, puik maar cliché gitaarwerk. De interactie moet slechts komen van de enkele onverstaanbare intermezzo's van Mustaine. Terwijl er gespeeld wordtkomt er pas leven als de enthousiaste club van Diamond Head het podium opkomt om mee te zingen in het nummer Back In The Day (waaaahaahaahooo). HOOGTEPUNT VOORBIJ Het type metalhead wat vooraan al bierdrinkend zijn feestje creëert, heeft wellicht genoeg aan de muziek en fysieke aanwezigheid van de band. Anderen blijven er rustig, er zijn optredens geweest van grote metalbands waarvan de zaal behoorlijk ging dampen. Met een impressie van vooral het kwalitatieve nieuwe album en uiteraard oude favorieten, kan niemand zeggen dat dit een slechte prestatie is. Maar dat Mustaine nog regelmatig dreigt met 'dit is de laatste toer', is nu duidelijk te merken. Want dat Megadeth op de buhne het hoogtepunt voorbij is, is vandaag bevestigd.