‘Nederland heeft ook eindelijk een exportproduct in de melancholische gitaarrock om echt trots op te zijn’ schreven onze Utrechtse collega’s na het Ekko-optreden van Woost in mei vorig jaar. Sinds de oprichting van de vijfkoppige Tilburgse emo-rock formatie in 2002 is het hard gegaan. Een overvloed aan optredens, media aandacht, interviews en lovende recensies overvielen het veelbelovende vijftal. En nu is er die langverwachte eerste plaat ‘Colour My Skin’, welke aanstaande woensdag 20 april in 013 tijdens ‘Woost-Dag’ gepresenteerd zal worden. Uw verslaggever ging van tevoren in gesprek met leadzanger en gitarist Koen-Willem Toering en drummer Pieter Holkenborg: “Het grootste compliment dat ik op de plaat hoop te krijgen? dat iemand zegt: ik hield het niet droog tijdens het luisteren.” The story of Woost begint drie jaar geleden op de Tilburgse rockacademie. Toering: “We zijn toentertijd op projectbasis begonnen. Een echt perspectief van hoe we het wilden gaan doen was er totaal niet, we zagen wel waar het schip zou stranden. Drummer en bassist haakten al vrij snel af vanwege hun werk bij Krezip en One In A Million en daar zijn Pieter en Erik (bassist) voor in de plaats gekomen. Toen was het koppen bij elkaar steken, repertoire zoeken en gáán. Ik had al aardig wat nummers liggen die we er ingeramd hebben en spelen maar.” TOURSCHEMA De band startte echt met optreden in het begin van het festivalseizoen in juni 2003 en dat legde de jongens geen windeieren. “Mooi man. Net die periode dat zaaltjes nog open zijn en festivals je ook willen hebben,” zegt Toering. “Metropolis, Breda Barst, we pakten alles aan.” Een dergelijk tourschema werkte de komst van een debuutplaat niet in de hand; ‘Colour My Skin’ heeft dan ook flink wat voeten in de aarde gehad, zeker gelet op het feit dat het plan was om de plaat al in april 2004 uit te brengen. “Het kwam allemaal echt in een stroomversnelling toen we opgepikt werden door Frans Hagenaars van het Excelsior label,” vertelt Toering enthousiast. “Zelf produceren, mixen en heel die rompslomp er omheen was toen geen optie meer.” Maar ook dat bracht volgens Holkenborg weer de nodige tegenslag met zich mee: “Optredens gingen minder, ons management stopte er mee, andere interesses van de mensen die we nodig hadden, het gooide allemaal enigszins roet in het eten, een flinke vertraging was het gevolg.” Toen op dat moment de mixer Pieter Kloos het bijltje er ook nog eens bij neergooide stond de band voor de cruciale keuze: helemaal opnieuw doen met een grote kans dat het je de kop kost of een ander zoeken. Die ander werd uiteindelijk gevonden in wederom Frans Hagenaars. Toering: “Ik denk dat Pieter Kloos oprecht is geweest als hij zei dat hij gewoon niets met onze plaat kon. Hij miste onze visie en kon daarmee ons uiteindelijke doel moeilijk bevatten. Het zij zo. De plaat is er nu.” NOSTALGISCHE KLOOTZAK En die plaat mag er zijn. ‘Colour My Skin’ laat zich beluisteren als een melancholisch verhaal, van begin tot eind. Als luisteraar kun je de schijf moeilijk halverwege afzetten. Het is nieuwsgierigmakende, mysterieuze en pakkende rockmuziek van vaderlandse bodem die je raakt en misschien ook aan het denken zet. Toering haalde met name zijn tekstinspiratie uit persoonlijke ervaringen. Lachend: “Ik ben gewoon een ontzettend nostalgische, melancholische klootzak. Over leuke dingen kan ik moeilijk schrijven. That’s me. Gelukkig weet de band dat ook en kunnen de jongens daar muzikaal in meegaan. De ‘skeletten’ van de nummers zijn van mij en de muzikale invulling komt van ons allen. Dat werkte heel verruimend en zorgde voor frisse ideeën ter invulling van de tracks.” Wijzend naar Pieter: “Hij houdt bijvoorbeeld heel erg van boogie. Samen met Erik heeft hij het in zich om waar het nodig is een swingende onderlaag aan te brengen in een nummer waar ik nooit op was gekomen.” Toering en Holkenborg leggen de betekenis achter de titel uit: “Er zit een gevoel in van: kleed me maar aan, doe met me wat je wilt, want ik weet het niet meer. Het is het overkoepelende gevoel van de hele plaat: overgave en de moed opbrengen een bepaalde periode af te sluiten.” Het mooiste compliment voor dit debuut? “Dat mensen moeten huilen”, zegt Toering direct. “Als je onze muziek in extremen door trekt en naar de meest extreme expressie gaat zoeken die met onze muziek mogelijk is, dan is dat verdrietig zijn.” DRIE MILJOEN Toch is de plaat vrij relativerend. Voorlaatste track ‘Battery’ is verreweg het hardste nummer en afsluiter ‘Life is Beautiful’ meteen het meest melancholische. Het zorgt ervoor dat de plaat ‘rond’ is, een afgesloten geheel. Zo ziet Woost het zelf ook: een plaat die er in alle opzichten mag zijn en die hopelijk de deur open zet voor de toekomst. Toering: “Met Colour My Skin hebben we de bedoeling om ons te settelen. We willen zeggen: we zijn er nu, dit is Woost en we zijn van plan om nog meer dergelijke ‘conceptplaten’ te maken zoals ons debuut. Elkaars ideeën op een zo mooi mogelijke manier muzikaal in elkaar weven is hopelijk onze toekomst. Ik weet wel dat wij muziek maken die in het huidige muziekklimaat niet echt populair is, misschien is het wel een tikje ouderwets, maar so be it.” Holkenborg vult aan: “Of er nou drie miljoen of drie mensen naar luisteren, we doen toch wel ons ding. Tuurlijk: liever drie miljoen en wellicht is onze volgende plaat een stuk hipper, maar we verloochenen niet wie we zijn. Dat maakt ons als formatie sterk.” 20 april aanstaande is het dus zoals gezegd ‘Woost-dag’ in de kleine zaal van 013. Gezonde spanning, maar opluchting en blijheid voeren als vanzelfsprekend de boventoon. De mannen hebben er ‘verdomde veel zin in’: “Na wat tegenslag zijn we helemaal klaar voor de presentatie van ons debuut en de verdere profilering van de band. Kijk, voor verschillende media als LiveXS en FRET zijn we al, begrijp me niet verkeerd, een ‘redelijk gesetteld’ bandje. Maar voor radiostations en een tijdschrift als Oor komen we nog maar net om de hoek kijken. Aan ons op dat op de juiste manier uit te bouwen.”