Het heeft wel even op zich laten wachten. De plaat had oorspronkelijk ruim een jaar geleden al klaar moeten zijn, maar door allerlei productiebeslommeringen en rompslomp bij het afmixen zag ‘Colour My Skin’ pas afgelopen woensdag officieel het levenslicht in 013. Hoe het ook zij, het resultaat laat zich beluisteren als aan fraai geheel dat een kijkje biedt in met name de emotionele zielenkrochten van zanger-gitarist Koen-Willem Toering. Opener ‘Restless’ zet tekstueel gezien de toon voor de rest van dit conceptalbum: ‘I sink into the deeper / I lie ‘cause I’m a winner’. De tracks die volgen benadrukken alleen maar extra dat Toering alles behalve een vrolijke Frans is. Maar: dat geeft de plaat zijn flair die de muziek van Woost ook verdient. Emotioneel geladen gitaarrock over hartzeer in het algemeen (‘Words Are Meaningless’, ‘This Mess’) en uitzichtloosheid en alle ellende die de donkere kant van de liefde met zich mee kan brengen (‘Down The Drain’, ‘Let It All Go’). ‘Colour My Skin’ is een verhaal van begin tot eind en de tien tracks zijn kleine hoofdstukjes die op elkaar aansluiten. Het bijzondere is: zet ‘m als luisteraar maar eens af. Ik kan er niet echt de vinger op leggen, maar elk nummer maakt meer nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Je vraagt je af: hoe gaat het verhaal verder? Het hoogtepunt en afsluiting van het verhaal schuilen in voorlaatste nummer ‘Battery’ en afsluiter ‘Life is beautiful’: ‘Life won’t be hard even when I’m without you / The morning brings a chance / A match that never ends’. Een afgesloten verhaal, maar de nieuwsgierigheid naar de opvolger en de toekomst van Woost is gewekt. Nederland heeft een beloftevolle aanwinst in de emorock-scene te pakken. Wordt ongetwijfeld vervolgd.