Soms zie je niks zitten en wens je dat je in een auto zat, op weg naar nergens. Dat moet Erik de Jong, beter bekend als Spinvis, ook hebben gedacht. Romantiek in de meest pure betekenis van het woord. Voor de locatie is ook een uitvlucht gekozen. Geen 013, Cul, of Paradox voor Spinvis en kompanen Solo. De Concertzaal mocht eraan geloven met de theatervoorstelling Lotus Europe. En hoe. Dat is even wennen. Niemand staat, niemand praat en niemand drinkt. Geen plekje kiezen, maar op zoek naar het stoelnummer wat jou is toegewezen. Een oorverdovende stilte. Als er iemand te laat binnenkomt wordt die persoon dan ook met boze blikken aangekeken. Hier moet je op tijd komen. Schreeuwen na een nummer is not done. Klappen volstaat. Het zaallicht is uit. Slechts enkele lampen branden op het podium. Er is een groot arsenaal aan instrumenten te zien, maar daar wordt voorlopig nog geen gebruik van gemaakt. Solo mag aantreden. Pianist Simon Gitsels en zanger/gitarist Michiel Flamman spelen fragiele, minimale popsongs. Muzikaal gezien komt het in de buurt van Coldplay, maar daar doe je Solo mee tekort. Flamman (voor sommigen beter bekend als J Perkin) zingt en speelt met een enorme dosis passie terwijl Gitsels klanktapijten legt over het gitaarspel. Flamman bedankt de zaal hartelijk voor het stil zijn tijdens de nummers. Niemand die ook zou durven om er doorheen te praten. Solo sluit af met de single Mind zonder afscheidsapplaus, want de laatste noot blijft hangen tot die andere Excelsiorband het podium op mag. Nieuwe band, kortere krullen. Spinvis zelf is veranderd maar de muziek niet. Ieder concert blijft het weer een verrassing hoe de Jong zijn nummers speelt. De grootste verrassingen zijn de nieuwe nummers van het toekomstige album Lotus Europe. Lang hoeft de zaal daarop niet te wachten. Spinvis opent met een film waarin twee Balkanese mannen op een weg rijden, niet wetende waar ze naar toe gaan. Dan volgt een viertal nummers van Lotus Europe. Nog even mystiek en intrigerend als voorheen. De liedjes wijken muzikaal niet ver af van de oude songs. De thematiek is anders. Spinvis is zoekende. Zoeken naar een bestemming. Zoeken naar gevoel in dat oude stervende lijf is in het titelnummer. Op het podium is de Jong totaal anders. Uitbundiger dan voorheen. Het werkt aanstekelijk. De nieuwe nummers lijken nu al op kleine pareltjes alsof iedereen ze al lang kent. Een meer dan knappe prestatie, ook omdat de Jong nieuwe, jonge muzikanten om zich heen heeft staan. Vooral celliste Saartje van Camp valt op met haar explosieve cello-spel. Dan is het opeens pauze, want het is en blijft een theatervoorstelling. Een dame op leeftijd zegt van het concert te genieten. "Maar het mag van mij wel wat zachter. Ik versta niet veel van die zanger." Gitsels en Flamman van Solo staan achter een tafel cd's en T-shirts te verkopen terwijl binnen in de zaal sessies worden gehouden. Samplerbediener Arjan Witte speelt even voor MC door met vibrafonist Jan van Eerd een kort hilarisch nummer te spelen over het kip en het ei. Ook mocht er iemand uit de zaal een fictief ei in een papieren zakdoek gooien. Showbusiness. Iedereen zit weer klaar als de pauze voorbij is. Wederom speelt de Jong de zaal plat met zowel nieuwe als oude nummers. ‘Bijt mijn tong af’ valt wel op tussen de rest omdat het bijna Counting Crows-achtig klinkt. Wat daarnaast opvalt, is het videoscherm dat vaak films vertoont tijdens de liedjes. Soms complementeert dat en soms leidt het totaal af. Daarbuiten blijft Spinvis verbazen met nieuwe songs die voldoen aan de hoge verwachtingen. Grote verrassing is de trompettist van de avond. Acteur Hans Dagelet blijkt een begenadigd trompetter te zijn. De heldere klanken van zijn blaasinstrument bezorgen pure rillingen van genot. Nog grotere verrassing is de toegift. Samen met pianist Lucas Oldeman zingt de Jong een ontroerende, minimale uitvoering van zijn eerste single Smalfilm. Nadat de band het allerlaatste nummer ‘In De Cockpit’ heeft gespeeld, is de staande ovatie meer dan terecht. Live weet de Nieuwegeiner de hoge verwachtingen meer dan waar te maken.