Van die bands die niet liedjes spelen om te luisteren, op te dansen of op te rocken, maar om door te sijpelen tot de bodem van je gemoedstoestand. Bands die je in een muzikale hypnose meevoeren naar donkere omgevingen, lege melancholie of een apocalyptische thriller. Een van die bands heet Red Sparowes. Een andere heet Amen Ra. Beide staan in een donkere Batcave garant voor een donkere trip. PSYCHOLOGISCHE SLOPERS Het zaallicht gaat uit, en ook het podiumlicht gaat uit. Kleine tl-lichten (die de automonteur ook gebruikt) is de enige bron van licht. Het schept een kille sfeer waarin Amen Ra thuishoort. De Belgen bouwen een enorme geluidsmuur op die hard aankomt als je je op deze muziek focust. Een sterk gemoed is nodig om overeind te blijven bij deze emotievloed. Postmetal, zo kan je deze extreme postrock nog het beste noemen. En dan de meest apocalyptische variant. Alsof de wereld ten onder gaat. Een knap stukje werk, veroorzaakt door een heftige opbouw met een dreigend, monotoon en zo hypnotiserend geluid, beantwoord door screams en een extase van uitspattingen op ieder instrument. Een optreden van Amen Ra hakt erin, je stemming krijgt een flinke oplawaai en het is dan ook opgelucht ademhalen als het concert van deze overtuigende psychologische slopers is afgelopen. Vragend kijken slachtoffers elkaar dan aan en kan elkaar maar op één manier antwoorden door een uitgeputte ‘wouw’ uit te zuchten. GRIJZE TRIESTHEID Red Sparowes neemt wat meer de tijd om de slepende gitaarpartijen uit te werken. Het Amerikaanse groepje, met onder andere leden uit metalbands Neurosis en Isis, is net als Amen Ra gestemd in de meest sobere sfeer. Zwaarder dan de gemiddelde postrockband, duidelijk minder zwaar dan het voorprogramma. Red Sparowes schept met drie gitaren, soms ook steelguitar, direct een melancholische sfeer. Langzaam worden we in een grauwe omgeving getrokken waar Red Sparowes dient als instrumentale soundtrack van het laatste deel van een oude sciencefiction film waar verwoesting tot rust komt. Ieder nummer krijgt dan ook een eigen video mee waar de grijze triestheid van de grote stad wordt getoond. Verkeersdrukte, leegstaande hoogbouw of abstracte beelden van verminkte lijken. INJECTIE In plaats van de bom van Amen Ra is dit een melancholische injectie die langzaam je lichaam doet verstijven. Soms wordt je dan even opgewekt door de steelguitar die met een country-achtige insteek je uit de ellende haalt. Na die adempauzes wordt er gewerkt naar een finale extase in de vorm van ontploffende gebouwen (subtiel hintje naar ‘explosies in de lucht’?). Een ontlading waarin de virtuele infusen worden opgeruimd om te ontwaken. Wat kunnen concerten die je mentaal meevoeren toch heerlijk zijn.