Een mooie zondagmiddag, een mooie line-up. Face Tomorrow, Undeclinable, One in a Million en Close Second krijgen de Kleine Zaal vol en wisselen elkaar af in succes. CLOSE SECOND Stipt vier uur begint openingsband Close Second te spelen. De Kleine Zaal van de 013 staat op dit vroege tijdstip al behoorlijk vol. Hoewel de band er vanaf het eerste nummer al in lijkt te zitten, moet het publiek nog op gang komen. Bijna apathisch staren ze naar het podium. Na ieder nummer klinkt er wel een luid applaus en tijdens de nummers wordt er weinig met elkaar gepraat, iedereen is vooral aan het opletten. Met ex-leden van Born From Pain, Blindsight, Of No Avail en Facing Down zijn dit geen groentjes en dat is te horen. De nummers liggen goed in het gehoor en de band speelt een strakke show. Geen makkelijke taak aangezien dit pas het tweede optreden met de nieuwe gitarist is. Na een aantal nummers krijgt het publiek de smaak te pakken en langzaamaan wordt er gedanst. ONE IN A MILLION Na een half uur staan er vier mannen op het podium. One in a Million staat klaar om te beginnen. Het eerste wat opvalt zijn de outfits van de heren. De zwarte pakken met dassen waarop pianotoetsen afgebeeld staan doet veel aan The Hives denken. Beladen met meerdere popprijzen zijn de verwachtingen hoog. De eerste paar nummers van de set voldoen daaraan, het zijn goede composities die ook nog eens energiek en kundig gespeeld worden. Ze wagen zich zelfs aan Eleanor Rigby van de Beatles.Verkrachten veel bands deze klassiekers, One in a Million maakt er een schitterende versie van. Als John Lennon in zijn ergste drugsperiode dit nummer geproduceerd had, zou het zo klinken. Stompende bassen hebben de violen van het origineel vervangen. Hier heeft de band dan wel meteen zijn hoogtepunt te pakken. In plaats van zelf met een origineel geluid te komen, wordt er aan het einde van de set teveel uit de jaren ’60, ’70 en punkrock gehaald wat het soms wat cliché maakt. Wat overigens niet wegneemt dat het duidelijk is dat we hier te maken hebben met een talentvol gezelschap. UNDECLINABLE Terwijl het steeds benauwder in de zaal wordt, begint Undeclinable in een inmiddels uitverkochte zaal te spelen. Deze veteranen openen met Growing older. Nadat zanger Jasper vraagt of er nog ‘mensen van vroeger’ zijn (en de zaal volmondig ‘ja’ antwoordt) ontstaat er een pit. De ervaring van de band komt vooral tussen de nummers duidelijk naar voren. Mompelen de andere bands maar wat (sommige zijn zelfs bijna in stilte gehuld), Jasper roert zijn mondje wel. Iets te veel, hij brabbelt maar door. Zijn straf volgt. Door een probleem met de monitors kan de band kan zichzelf niet of nauwelijks horen. Jasper zingt er een nummer volledig langs. De afsluiter komt in de vorm van African song. “Het maakt niet uit of de monitors het doen of niet, dit nummer gaat altijd goed”, zegt Jasper. Het lukt. In de helft van de Kleine Zaal ontstaat een grote pit. Toch besluipt me het gevoel dat dit toch een band is van vergane glorie, iedereen is er vooral om ‘de nummers van vroeger’ te horen. FACE TOMORROW De vrouwen in het publiek gaan allemaal een stapje naar voren. Het is tijd voor publiekslieveling Face Tomorrow. De band staat bekend om zijn overtuigende nummers, krachtige uitstraling, energieke optredens en grote fanbase. Deze reputatie bewijzen ze. De mannen springen, schreeuwen en zweten wat af terwijl het publiek duidelijk geniet. Al snel blijkt wel dat de drie vorige bands het publiek niet helemaal losgekregen hebben. En net op het moment dat ik mezelf afvraag of deze band ooit een slecht optreden heeft, slaat het noodlot toe. De monitors vallen voor een tweede keer uit en Jelle zingt er het hele nummer een toon langs. Het is niet om aan te horen. Boze gezichten van de band die naar de geluidsman kijken en een publiek dat met open mond staat te luisteren. Nee, Face Tomorrow heeft betere tijden gekend. “Hoe vals was dat?”, vraagt de zanger zich openlijk af. Na dit drama komen zowel band als publiek maar moeilijk op gang. Na enkele nummers klaart de lucht weer op, maar er blijft een beetje een nasmaak aanzitten. Het publiek gaat toch redelijk tevreden naar huis. Een mindere Face Tomorrow is toch altijd nog niet beroerd. De band is overduidelijk wel geïrriteerd. ‘Wat een kutzooi’, zegt een van hen.