De progressieve rock avond in 013 wordt overheerst door zware gitaren en bassen. Naast James LaBrie die zijn nieuwe solo cd, Elements of Persuasion ten gehore brengt, wordt het voorprogramma verzorgd door de ijzersterkte Zweedse Evergrey formatie. Het eerste nummer van de solo cd van LaBrie heet Crucify. Het pakt je vast, duwt je in een stoel, en laat je niet meer opstaan totdat het laatste nummer van de cd is geweest. Heel verstandig openen ze dus de show ook met Crucify. De mensen in het publiek die de cd nog niet hadden gehoord stonden vastgenageld. Ze vergaten hun bier te drinken en sigaret te roken. De rest van de avond nam de bewondering voor de muzikanten alleen maar toe. Maar voor we hier aan toe kwamen opende Evergrey de avond. ZWEEDSE KRACHT Evergrey opent de show in stijl; in zware Zweedse metal stijl. De band bestaat zo’n zeven a acht jaar en in die tijd hebben ze zeven platen afgeleverd. Ze spelen een soort Duitse power metal. Daar doorheen weven ze zo’n beetje elk denkbare vorm van metal. Logge krachtige gitaren, power riffs, gothic flirts en zeer progressieve rock bruggetjes. De rookmachine is niet het enige dat voor damp vanaf het podium zorgde. Het publiek komt meteen los en het lijkt erop dat een gedeelte juist voor Evergey is gekomen. Zij worden helemaal gek en schreeuwen om het hardst mee met de muziek. Het enige kleine minpuntje is dat de zang een tikkeltje te zacht stond. Het laatste nummer denderdt als een losgeslagen locomotief op het eind station af. Iedereen staat nog na te springen als ze van het podium af lopen. GEKRUISIGD Zoals gezegd knallen James en consorten hierna met Crucify de 013 in. Het publiek staat meteen op zijn kop als de bas en de drum erin komen. Veel aangenaam verraste gezichten die elkaar aankijken en toeschreeuwen, dat ze zo’n hard nummer niet hadden verwacht. Meteen hierna gaan ze door met ‘Alone’. Een nummer wat de helft van de fans tegen de haren zal strijken en de andere helft juist zal bekoren. In het nummer zitten scratch samples en andere elektronische geluiden. Het doet denken aan Linkin Park. Dit is duidelijk merkbaar aan het publiek. De helft vindt het geweldig en beweegt als gekken. De andere helft staat stil of bestelt een biertje. Na ongeveer twintig minuten, begint LaBrie pas tegen de zaal te ouwehoeren. Het belangrijkste dat hij vertelt en waardoor er enkele scheve gezichten worden getrokken is het feit dat hij alleen nummers van zijn solo cd’s zal spelen. Dus geen Dream Theater. Alleen Mull Muzzler en Elements of Persuasion. Een teleurgesteld ‘oooh’ hoor je door de zaal heen. Maar hierna volgt begripvol applaus. Uiteindelijk spelen ze drie nummers van de Mull Muzzler cd's. Waarbij een van de nummers mee wordt gezongen en zeer wordt gewaardeerd. Het gitaarloopje van dit nummer galmt lekker na in de 013. Bij de nummers van MM2 staat het publiek stiller en afwachtender. Dit zijn ook rustigere, jazz-achtige nummers. Bij ‘In Too Deep’ van de nieuwe cd gebruikt LaBrie zijn stem op veel verschillende manieren. Naast zijn hoge uithalen waar hij zeker van is, gebruikt hij ook zijn broeierige sekslijn stem. In het midden van het podium staat hij stil als een standbeeld het nummer meer te vertellen dan te zingen. Hiermee oogst hij veel applaus. Tijdens ‘Pretender’ loopt James kalm over het podium heel simpel de meest ingewikkelde stukken te zingen. Alsof het hem helemaal geen moeite kost. Overal zie je gezichten met een glimlach genieten van de zangkunsten en de muzikanten. Vooral de net ontdekte, en net 25 jaar geworden, Italiaanse gitarist wekt veel bewondering. Als een ouwe rot in het vak speelt hij virtuoos zijn instrument. De avond eindigt met de belofte dat de band terug zal komen en dat LaBrie sowieso binnenkort alweer met Dream Theater naar Nederland komt. De zaal is hierna binnen een minuut leeg waarvan de helft zich meteen door de regen naar het station spoedt om de laatste trein te halen. Dronken en voldaan voeg ik me bij hen. Van de mensen die hem deze avond zagen zullen de meeste er de volgende keer weer bij zijn. Progliefhebbers die er niet bij zijn kunnen maar beter een verdomd goed excuus hebben om zich te verantwoorden.