Powermetal kan amper zonder clichés, ook niet op de zondagmiddag in de Batcave. Dus zingt de Bossche band Xystus over prophecy’s en tales of the heart. Met muzikanten (inclusief leren broek natuurlijk) die graag flink technisch tekeer gaan op hun instrument lukt dat aardig. Op zich klopt alles aan Xystus, die niet voor de eerste keer enthousiast in de Batcave staat te spelen. Maar bij dit soort muziek moet er wel een buikgevoel ontstaan bij de luisteraar; een enigszins krachtige bombast in het middenrif. Dat redt Xystus dan net niet. Niet in de laatste plaats door de te normale composities waar weinig spannends te beleven valt. Pas op het einde van hun set valt de band op met een gave cover van Paul Elstak’s legendarische ‘Rainbow in the Sky’. Herkenbaar en lekker metal gespeeld met die housesynths als leidraad. Die worden overigens niet meer live gespeeld na vertrek van de toetsenist. De afsluiter is Metallica’s Damage inc. Een leuk einde van een oppervlakkig optreden. Met een naam als Conquestador kan je bedenken dat piratenschepen wel in de smaak vallen bij deze authentieke metalband. Componist Klaus Badelt is de man die ervoor zorgt dat deze mannen (ook mét leren broek natuurlijk)met trotse gezichten hun optreden afwachten. Als intro klinkt er namelijk het thema van de speelfilm Pirates of the Caribbean. Als het schip aan wal is, kan de band zijn strijd beginnen. Oftewel Conquer them All! Ook hier worden bekende ingrediënten aangehaald van powermetal (zonder symfonische omlijsting) en andere ouderwetse heavy metal uit de jaren tachtig. De Tilburgse metalheads weten hoe ze een ouderwets metalconcert moeten geven en dat bracht hen onder andere op het podium van No Sleep vorig jaar. Veel verder is de band door dat pretentieuze Tilburgse festival nog niet gekomen. De band had zelfs een domper toen de zanger de band verliet. Een nieuwe is er intussen wel, waar het thuispubliek nu kennis mee kan maken. Waren de vocalen voorheen a la Maiden, de nieuwe vocalist zoekt het in andere hoeken. Helaas begint hij matig, maar na even warmgillen gaat het hem aardig af. De Nevermore-achtige capriolen zijn minder geslaagd, de King Diamond-pogingen lukken wel. Jammer is wel dat die gillen steeds hetzelfde klinken, net als veel andere muzikale elementen van Conquestador. Maar dat maakt voor de doorgewinterde metalfan natuurlijk niet uit, want die wíl juist dat dit recept zo strak en enthousiast gespeeld wordt zoals Conquestador dat doet. Als er dan ook nog eens met grote regelmaat van die gitaardeuntjes klinken die je binnen no-time mee kan zingen is het plaatje compleet.