De avond in de Bat Cave kwam wat lauw op gang, mede ook door de trieste publieke opkomst van een slordig tiental. Gelukkig groeide dat aantal later op de avond nog aan tot een man of veertig. Het Tilburgse Nuc opende de avond zoals alleen Nuc dat kan. Je kan wel wat namen aandragen, als Melvins, Motorpsycho of Nirvana, die de lading goed dekken maar dat is wat hoog gegrepen. Als je Nuc niet kent, vraag je je waarschijnlijk af wie die apen op het podium zijn. Want dit zijn inderdaad niet die strak gestyleerde rockgoden die we allemaal zo graag willen zien. En inderdaad, mooi zingen doet die zangaap ook niet, nee. Maar dat wil niet zeggen dat Nuc niets te bieden heeft. Ik ga tien maal liever naar een optreden van Nuc dan naar een optreden van één of ander lekker mokkel met dikke tieten en een goedgeschoolde stem waar je niets op aan kunt merken. Dat zegt mij namelijk nix. Wat heeft Nuc dan wel te bieden? Nou, dat is moeilijk onder woorden te brengen maar ik ga het wél proberen. Ik heb deze driemansformatie al redelijk wat gezien. En wat dan het meeste voor ze spreekt is dat deze gasten uit een hoek komen waarin speltechnisch vernuft een achtergesteld kindje is. Deze jongens zijn geen klassieke virtuosen. Maar zij verstaan de kunst om aan die onkunde een eigen draai te geven, zò sterk dat je het eigenlijk niet eens meer rock kunt noemen. Je kunt oneindig met allerlei hippe termen komen als post-grunge of post-stoner en meer van dat soort klets. Ik denk dat er twee soorten muziek zijn: goede en slechte. Nuc haalt hier een plak op die ze alleen al verdienen door te zeggen, wij zijn geen stereotype rockgoden maar daar hebben we vrede mee. En zij uitten hiermee de essentie van waar rock vandaan komt: de straat, de frustratie van het moderne leven. De band waar het allemaal om draait vanavond is het Italiaanse Ufomammut. 'Nog nooit van gehoord', zult u zeggen. Nee, ik ook niet! Als je de band dan ziet loos gaan en wordt meegesleurd in een drekkige tunnel van impulsen dan denk je 'Oh, ja Ufomammut!, ik snap het'. Helaas voor de moedige Italianen: zij zijn mijn aandacht relatief snel kwijt. Want hoe smeuïg zij dit spacetapijt (hoogpolig) ook mogen brengen, in essentie voegt dit niets toe aan mijn archief. Nou heb ik de hoop al opgegeven nog iets ècht nieuws tegen te komen maar de wijzer slaat deze avond voor mij door naar de Nuccige kant. Niet zo gelikt maar zeer zeker boeiend alhoewel ik betwijfel of veel mensen het met mij eens zullen zijn. Overigens moet er bij vermeld worden dat het een waar festijn was om te concluderen dat trippen niet perse op drugs slaat, wat in deze hoek van de muziek vaak onterecht wordt gesuggereert. Want ik heb toch wel staan trippen hoor! Zonder pilletje (klein jointje vooraf) maar hard ging ik wèl en de band ook. Daarnaast hadden ze een trippy videoshow en verstaan zij hun vakmanschap goed, een foutje hier en daar gelaten. Het was alleen nogal voorspelbaar en ik word graag bezig gehouden. Daarom was het misschien maar beter dat Nuc moest openen want anders had ik hen niet de aandacht kunnen geven die ze verdienen. .