Na een sabatical zijn The Travoltas met ‘The Highschool Reunion’ weer terug aan het punkpopfront. Het kaf is van het koren gescheiden en de nummers waarbij de groep het beste gevoel heeft, prijken op het nieuwe album, vertelt zanger Perry Leenhouts. Zondag 17 oktober presenteert de groep het album in 013. Als je nu een reünie van de middelbare school zou hebben, wat zou je dan antwoorden op de vraag ‘en wat doe jij tegenwoordig?’ Leenhouts: ‘Astronaut! Nee, ik zou vertellen dat ik nog steeds muziek maak. En dat we met dat ene bandje ongeveer de hele wereld over zijn geweest, zonder blasé over te komen natuurlijk!’ Hebben jullie tijdens het sabbatical helemaal niks met muziek gedaan? Leenhouts: ‘Het was eigenlijk de bedoeling om niks met The Travoltas te doen, omdat we er even doorheen zaten. Na een paar maanden hadden we alweer 'A Travoltas Party!' opgenomen en een tour in Italië gedaan. Maar daar zat niet echt druk achter, het was gewoon leuk om te doen. Natuurlijk was ik ook al stiekem bezig met nummers voor een eventuele volgende plaat, maar die heb ik een paar maanden later de prullenbak in geflikkerd. Na ons 13-jarig jubileum in november 2003 ben ik weer begonnen met nieuw materiaal, toen ging het een stuk beter.’ Vincent Koreman (gitaar) is gestopt, wie heeft zijn plaats ingenomen? Leenhouts: ‘Michel Meeuwissen a.k.a. Mickey, onze gitarist. Dat is een gouden move geweest. Een geweldige gitarist. We kennen hem al jaren en hij is ook al een lange tijd bij The Travoltas betrokken. Daarnaast is het een goede vriend en dan is de keuze snel gemaakt. Ik vind Mickey melodisch heel erg sterk, de solo's waar hij mee voor de dag kwam tijdens de preproductie van ‘The Highschool Reunion’ gaven de songs meer drama, meer zeggingskracht. Het is ook een intelligente muzikant, want hij kan moeiteloos omschakelen van surf via synthpop naar punk en brengt daarbij de juiste 'feel' over.’ Met een productie in de richting van Blondie en The Cars sluit ‘The Highschool Reunion’ goed aan bij de jaren tachtig revival, klopt? Leenhouts: ‘Misschien is dat meer toeval dan een bereikt doel, alhoewel we ons erg hebben laten beïnvloeden door The Cars, Blondie en zelfs Devo. Zonder van een conceptalbum te spreken heb ik meer gezocht naar een soort soundtrack voor een 80’s Highschool film. Die sfeer is de rode draad door het hele album. Veel bands van nu die beïnvloed zijn door de jaren '80 kiezen vaak voor de Engelse variant, en dan ook nog eens de wat donkere, new wave-achtige stroming. Wij hebben duidelijk gekozen voor de Amerikaanse sound, zoals we dat overigens altijd hebben gedaan.’ En nog verder richting pop… Leenhouts: ‘Inderdaad, naast wat meer 80's-invloeden is de plaat ook weer een stap dichter naar een popsound. We wilden af van de muur van gitaren, omdat we dat al erg vaak gedaan hebben. Daar hebben we niets meer aan toe te voegen. We willen een open, fris geluid en tekstueel niet in herhaling vallen. Op deze plaat is minder plaats voor luchtigheid, een beetje vergelijkbaar met ‘Club Nouveau’, alhoewel dat een veel experimenteler album is. Je zou het kunnen zien als een soort eerbetoon aan de tijd waarin wij muzikaal gevormd zijn, de 80's. Gelukkig hebben we er altijd voor gewaakt om niet gedateerd te klinken, om niet een kopie te worden van een van die bovengenoemde bands. Onze identiteit is overeind gebleven, het is een echte Travoltas-plaat.’ ‘The Highschool Reunion’ is het zevende Travoltas album, wat betekent de cd-presentatie voor je? Leenhouts: ‘Een albumrelease is altijd spannend. Oké, het maakt misschien niet zoveel indruk als de eerste keer, maar je hebt nog altijd bepaalde verwachtingen en hoop. Het enige wat er in de loop van al die releases is veranderd, is het vertrouwen in onszelf. Dat is sterk gegroeid, waardoor je ook een objectievere afweging kunt maken ten opzichte van de kwaliteit van het songmateriaal. Wanneer je dat als band hebt bereikt, is het niet zo moeilijk het kaf van het koren te scheiden en juist die nummers te kiezen waarbij wij het beste gevoel hebben. Dan ga je toch een stuk zekerder naar zo'n release toe werken. Als we eenmaal op het podium staan, willen we alleen maar rocken.’