Het belooft een beestenboel te worden, deze zaterdagavond. Niet alleen kondigt de poster al aan dat twee bands met een dier in hun naam zullen aantreden, hond bijt kat niet. Ofwel, in een begrijpelijkere formulering: voorprogramma Mur-Dog paste wel als opwarmer bij Jaya The Cat. Zeker als de reactie van een deel van het gevarieerde publiek als graadmeter dient. SPRINGENDE HONDEN Vanaf het derde nummer voegt bandrapper Evan Ecarnation zich bij zijn band. De slungelige kerel van het type Snoop Dogg (toeval) en met de flow van Ice-T (maar niet zo agressief) geeft de egale cross-overrock een hiphopimpuls. Dat levert voldoende stuitergehalte op zodat een paar jongens het niet kon nalaten om een pit te vormen. Jawel, even lekker ouderwets pogoën. En het is dat ouderwetse cross-overgevoel dat een band als Mur-Dog interessant houdt. Aan hun nummers valt nog heel wat te renoveren en ietwat meer variatie in de songopbouw kan niet schaden. Gelukkig speelt Mur-Dog veel en dat biedt perspectief. Oefening baart kunst. BIJTENDE KATTEN Jaya The Cat speelt ook veel en heeft daarmee een heuse fanbasis in Nederland opgebouwd. Het was die avond dan behoorlijk druk. Misschien ook om Jan Jaap Onverwagt van Green Lizard te begroeten. En wat blijkt? Ook zijn Green Lizardcollega, gitarist Brian Tjon Ajong, is gebeten door de Cat. Hij springt, springt en springt. En rockt, rockt en rockt. Het valt sowieso op dat Brian en Jan Jaap toch wel onderschatte muzikanten zijn. Voor zover ik weet, heeft nog geen basgitaar- of gitaarblad één van hen in het zonnetje gezet. Ach, wellicht gebeurt dat wel na het uitbrengen van een nieuwe Green Lizard album. SCHRAPENDE KIKKERS Terug naar Jaya The Cat. Al snel begrijp je waarom Jaya The Cat een populaire liveband is. Frontman Dave Smith kan gebruikmaken van een reeks aanstekelijke, dansbare nummers die wat weg hebben van een mix van Rancid, The Clash, Fishbone (zonder blazers), 2-Tone ska en Bob Marley. En al heeft Smith constant de kikker in de keel en gromt hij als een krolse kater over bier, politiek en feesten, Dickie Barrett van The Mighty Mighty Bosstones zou jaloers zijn, het maakt allemaal niet uit. De zaal, band en publiek, gaat twee uur lang uit de bol en pret heeft zichtbaar iedereen. Het was gewoon zo’n fijne ouderwetse uit-het-dak-gaan avond. Zonder hoogte- of dieptepunten.