Bettie Serveert toert in het teken van hun nieuwe album 'Attagirl'. De band is weer terug bij af met dromerige indiepop met catchy refreintjes die iedereen kan meezingen. Afgelopen donderdagavond stond de band in de Kleine Zaal van 013. Als voorprogramma nam de band Voicst mee. ADHD Voicst krijgt vaak het label 'ADHD-Rock' opgeplakt, zeg maar The Strokes en de Libertines. Maar dan sneller. Afgelopen weken stonden kranten vol met hun rockende debuutplaat '11-11'. Op 3voor12 heeft '11-11' het zelfs tot 'Disque Pop de la Semaine' geschopt. In de acht jaar dat de band bestaat, hebben zij een reputatie opgebouwd van een knallende liveband. Dat belooft wat. Met slechts een basgitaar, drums en gitarist/zanger werken de Amsterdammers hun repertoire af in 35 minuten. Basgitarist Sven vraagt het publiek naar voren te komen om vervolgens los te barsten met een energie waar je 'u' tegen zegt. Ondanks de snelheid klinkt het allemaal niet afgeraffeld of rommelig. Voicst speelt strak. En snel. Ballads? Nooit van gehoord. Rustpunten? Niet nodig. Het nadeel is wel dat de energetische gitaarrock snel begint te vervelen. Afwisseling is niet hun sterkste punt. Maar dat deert niemand. Vrolijk stuitert iedereen mee op de maat. Als het na dik een half uur voorbij is vraagt iedereen zich af hoe de tijd zo snel voorbij kon gaan. TRANS Bettie Serveert dan. In anderhalf uur spelen de oervaders en oervrouw van de Nederlandse indiepop vooral materiaal van hun nieuwe plaat 'Attagirl'. De nummers van Attagirl komen beter uit de verf dan alle andere. Dat niet iedereen hun laatste cd heeft is te zien. Een enkeling kijkt versuft naar hoe sommigen de teksten van Attagirl al kennen. Zangeres Carol van Dijk is goed bij stem en de band is in vorm. Carol's stem snijdt dwars door je heen van melancholie, dan weer klinkt ze sensueel tot het plagerige af. Toetsenist Martijn Blankesteijn tovert de meest wonderbaarlijke klanken uit zijn synthesizer en laat de zaal vaak in trance achter. De catchy refreinen van nummers zoals 'Kids Are Alright" zingt iedereen mee uit volle borst. Is er dan helemaal niets op aan te merken? Jawel. Bij een paar nummers wilt de stem van Carol nog wel eens verdrinken in het gitaargeweld. Maar dat ben je snel vergeten, want de nummers zijn pakkend en afwisselend. Als Carol bij de toegift onder luid applaus ook nog haar jack uitdoet is er niet meer sprake van 'Attagirl' maar van 'Attacarol'.