Het verhaal van Soundsurfer is op zijn minst opvallend te noemen, zeker voor deze 'zware tijden' in de muziekindustrie. Eén demo en één optreden waren namelijk genoeg om een platencontract binnen te slepen bij Idol (niet te verwarren met dat vervelende televisieprogramma). Helaas flopte hun debuutalbum 'Allow Me' jammerlijk. Nu, een jaar later, zijn ze net terug uit de studio in Zuid-Spanje waar ze aan een opvolger hebben gewerkt. De kleine zaal van 013 is nog niet halfvol, terwijl Soundsurfer toch ex-studenten van de Rock Academie bevat. De muzikanten van Soundsurfer laten zien technisch goed onderlegd te zijn en de zanger Hendrik-Jan Bökkers heeft een fijne stem. Maar het is ook allemaal bijzonder braaf en zeer zelden vliegt het uit de bocht. De momenten dat Soundsurfer zijn tanden laten zien komen ook veel sterker over. Dan valt ineens op hoe goed de liedjes zijn, en kan Bökkers zijn talent voor meer bluesy zang en gitaarspel tonen. Tegen het eind spelen ze een aantal sterke nummers achter elkaar en bijna denk ik dat alles toch nog goed komt, maar dan maken ze een grove fout. Tijdens de toegift worden de bandleden voorgesteld aan het publiek(sowieso al een cliché dat eigenlijk niet meer kan), onder begeleiding van een gezellig jazzrockthemaatje met solo's op drums en bas. Als dan tot overmaat van ramp ook nog de trombone erbij wordt gesleept, is de bruiloftband compleet. Zonder dat soort 'gezelligheid' en met een wat eigenzinnigere inslag maakt deze band een stuk meer kans om toch nog door te breken. Al met al wel een voldoende: net.