Vroeger, toen muzikanten om op te nemen nog naar de studio moesten, internet nog geen medium van betekenis was en je voor een nieuwe bassist(e) naar de Muzikantenwinkel moest om door de mappen te vorsen, toen mensen nog gewoon cd's kochten en kopiëren van muziek nog inferieure muziekcassettes opleverde... vroeger: toen ik nog de Pop 'n Cast in de brievenbus kreeg. Sinds Pop 'n Cast kan ik me geen Tilburgs muziekclubblad van betekenis herinneren. Ze zullen er ongetwijfeld zijn geweest, maar ze hebben in ieder geval in mijn herinnering geen plaats kunnen nemen. Wat is er in de tussentijd gebeurd? De hele muziekwereld staat op zijn kop, mensen nemen thuis cd's op en laten terloops een Argentijnse bassist aan de andere kant van de wereld hun nummers inbassen. Platenmaatschappijen krabben zich achter de oren over wat er nu toch allemaal gebeurd is en tellen dagelijks de verliezen. En de muzikant: hij klaagde voort, want er is geen contract meer te krijgen, geen budget meer los te peuteren. Terwijl we volgens mij op de drempel staan van een fantastische tijd: de muzikant kan weer de baas worden, zelf zijn eigen muziek op internet publiceren en eventueel verkopen. De koper download alleen nog de interessante nummers, wat de muzikant weer dwingt om beter te presteren, cd-vullers zijn verleden tijd. De digitale revolutie als verlosser van de muzikant? Het zou zomaar kunnen, als we dat zelf willen. Ondertussen heb ik deze week mijn huis laten verbouwen, in afwachting van de eerste Roxxity (foute naam trouwens, er is maar een Rock City en dat is Eindhoven). Mijn kleinste kamer heeft een metamorfose ondergaan. Ik heb nu een armsteun ter rechterzijde om de muis te bedienen en een TFT-schermpje op oog-zit-hoogte gehangen. Want digitale revolutie of niet, de Pop 'n Cast las ik ook altijd tijdens het poepen. Kolos