Als er één band is die in 2004 veel getoerd en naam gemaakt heeft, is het The Sheer wel. Met aanstekelijke, enthousiaste blije britpop-achtige liedjes haalde de band zelfs Pinkpop en (wederom) Lowlands. Iedereen kent ze nu wel en een ieder gaat voor een vertrouwd avondje naar de 013. Echter lijkt de band uitgeblust door het constant toeren in 2004. ONENTHOUSIASTE BLIJHEID Niet erg toevallig dat Mashed Potatoes in het voorprogramma staat van The Sheer. De Zuid-Hollandse band maakt namelijk ook blije muziek. Tenminste, dat lijkt de bedoeling te zijn van deze door de Beach Boys geïnspireerde muziek. Die jaren ’60 blijheidsliedjes lijken soms wel erg op die band. Dat is niet erg, maar Mashed Potatoes geeft er verder geen diepgaande invulling aan. En dan worden die saaie composities nog eens saai uitgewerkt ook. Je mag als je deze muziek maakt best wat enthousiaster zijn. Mashed Potatoes laat blij niet blij zijn. Gooi die Sunny Side Up alsof je leven er vanaf hangt, wees een man en durf dan ook zo gay te zijn om schaamteloos de ohoho’s, oehoooe’s en tududu’s enthousiast te brengen en meet eens wat uitstraling en charisma aan. Maar nee hoor, met het smakelijke concept wordt niks boeiends gedaan. “En dan gaan we nu een slaapliedje spelen” zegt één van de muzikanten. En als dan iedereen met mij denkt ‘nog één?’, is dat geen goed teken. WINTERDIP Wie wel bekend staat om het speelenthousiasme is The Sheer. De band is er vooral dit jaar groot mee geworden met talloze optredens (zo’n tien per maand). En dat breekt de band met zonnige rockliedjes vandaag op. The Sheer is in een winterdipje beland. Het enthousiasme is de band zó vanzelfsprekend geworden, dat het op routine gaat. Natuurlijk wil de band er een leuk avondje van maken, maar als dan ook duidelijk is dat zanger/gitarist Bart te maken heeft met een winterse schorheid, is het duidelijk dat The Sheer is uitgeput. MAINSTREAM Telkens weer die liedjes spelen wordt natuurlijk ook vervelend. Maar het brengt de band wel succes en heeft ermee zijn doorstroom naar het mainstream publiek gemaakt. Dat is te merken vanavond. De (kleine) zaal is uitverkocht en wordt vooral bevolkt door havomeisjes, hockeystudentjes en Salou-stelletjes; mensen die het zien als een uitgaansgelegenheid en niet als bandjes-kijkavond. Er wordt dan ook constant geconverseerd, zeker als de band niet zo’n bekend nummer speelt of verzeilt in instrumentaal gerock waar deze mensen niks mee kunnen. Soms wordt hun aandacht nog wel getrokken als de handen in de lucht moeten of er moet worden meegezongen als Bart met zijn clownshouding zijn bekende apengezicht trekt. VAKANTIE Maar misschien wordt er wel zoveel gepraat in het publiek omdat zij het allemaal ook wel weten wat The Sheer doet. De automatische piloot van The Sheer vermaakt wel op de achtergrond, lijkt de instelling te zijn. Om The Keyword Is Exitement-moeheid te doorbreken komt de band met een paar nieuwe nummers. Als we dit als ijkpunt nemen voor het nieuwe album, wordt het een weinig creatieve uitgave. Niet alleen de gitaarlijnen worden hergebruikt, ook de teksten zijn door een versleten mixer gehaald. Want prominent in een tekst ‘only gets better’ opschrijven, komt toch net iets te bekend voor van een ander bekend liedje van de band. The Sheer moet gewoon op een welverdiende vakantie naar de zon. Kappen met spelen en vakantie vieren. Dat zou twee vliegen in één klap zijn, want dan kan de band daar tegelijkertijd nieuwe inspiratie opdoen. Fijne reis!