Bas Verbeek: ZOMOTTA – CALL 4 GLORY Eerst dacht ik: wat is dit allemaal voor gerammel? Toen het plaatje eenmaal warm was gedraaid, dacht ik verrek, dit is lekker. Eigenlijk hetzelfde gevoel als bij een White Stripes optreden, eerst denk je Jezus wat een onstrak gebeuren, maar even later komt daar de charme van de rauwe gitaren, en rauwe vocalen die zich laten vergelijken met de zojuist genoemde band, Velvet Underground, Black Rebel Motorcycle Club en soms zelfs The Hives. Omdat Zomotta een heel pakket aan pakkende liedjes heeft, kunnen hier met het betere plugwerk zo een paar radiohits uitkomen. Dit is lekker rauwe rock in zijn lekkerste vorm en doet voor mij niet onder de net genoemde bands. Oh, en The Strokes waarmee ze ook wel vergeleken worden: Zomotta is een stuk pakkender en rauwer dan die gelikte New Yorkers. K.K. ELECTRONICS – LIVE @ GROTE PRIJS Bij gebrek aan een album surf ik nog maar eens naar fabchannel.nl (of eigen site) om vervolgens de webcast op te zetten. Op de dancefinale van de Grote Prijs zorgde deze jongens voor behoorlijk wat kippenvel met hun analoge elektronica die het laidback genot van Air, Kraftwerk en Portishead (voel ik daar een vleugje Enigma?) combineren. En dan nog op een eigen manier ook, dit is relaxtheid in de beste kwaliteit. Als hier een album van uit komt is dit verplicht om in de albumtoplijsten te komen! Anders zijn jullie allemaal niet goed wijs! MR. OIZO – ANALOG WORMS ATTACK Hij was zo populair met Flat Beat rond het jaar 2000. Vervolgens was het stil. Dit prachtplaatje uit 1999, met dus onder andere Flat Beat, zou het vandaag de dag anders behoorlijk leuk doen in al die rauwe elektronische bas hypes. Met het volume op maximaal en de bassboost aan dreunt dit net zo diep als T.Raumschmiere. De speelsheid met breaks en samples is leuk (als in een Mr. Scruff) en dat maakt dit album tot een gave plaat voor alle tijden. In iedere tweedehands platenzaak ligt dit schijfje dan ook wel tegen een lage prijs. Jos van de Gruiter: GOLDFRAPP – BLACK CHERRY Ik was al fan van Alison Goldfrapps eerste cd Felt Mountain. Die klonk als een zweverige Portishead zonder triphopbeats. Maar met Black Cherry heeft Goldfrapp haar eigen muzikale universum gecreëerd: electro glamrock met een flinke dosis vreemde seks. Lekker elektrisch glammen met Train en Strict Machine, genieten van geile nummers als Crystalline Green en Tiptoe. Hairy Trees doet nog het meest denken aan Felt Mountain. Voor mij is dit de release van het jaar. BJÖRK – MEDÚLLA Dit is de experimenteelste creatie die de toch al niet doorsnee IJslandse zangeres ooit heeft gemaakt. Wat je hoort is enkel stem, ze heeft geen enkel ander instrument gebruikt. De spaarzame ritmes bestaan uit een human beatbox en wat geloopte stemsamples. Is dat niet saai? Dat hangt natuurlijk van je smaak af, maar ik vind dit de kerst-cd van 2004. Hoogtepunt is het in IJslands gezongen Vökuró. Een klassieker die de eeuwen moeiteloos kan overleven. Bijna even mooi is de opener Pleasure Is All Mine. Het midden van de cd zakt even in met een zwakke bijdrage van Robert Wyatt. Björk verdient veel waardering voor haar durf. Het hoesje toont bovendien aan dat anders zijn ook sexy is. PRODIGY – ALWAYS OUTNUMBERED, NEVER OUTGUNNED En we blijven gewoon bij de ‘Girls’. Prodigy is de ‘band’ die zorgde dat rockers van dance gingen houden. Als we onze Amerikaanse vrienden uit de ‘muziekindustrie’ moeten geloven, is dit de toekomst van dance: beats met een rockattitude en gitaren. Veel navolging heeft het voorbeeld echter niet gekregen en voorman Liam Howlett kwam in een creatieve impasse terecht. ‘Always Outnumbered…’ is niet zo vernieuwend als we van de Prodigy gewend waren. Als we graag naar retro willen luisteren, dan het liefst naar de meester zelf. Curieus is het nummer Phoenix, een cover van onze Shocking Blues’ Love Buzz. Ach, Robbie van Leeuwen is al lang veelvuldig miljonair door Venus, maar het blijft strelend voor de nationale trots. Guido Saladillo: NECROPHAGIST – EPITAPH Ongeveer een jaar geleden schreef een journalist van de Volkskrant – we noemen geen namen, wel initialen (MP) – dat heavy metal al jaren op een dood spoor zit. Complete bullshit, natuurlijk, zelfs als je alleen de ontwikkelingen van death metal in de laatste jaren bekijkt. En die gaat nog steeds verder. Luister maar eens naar het debuut van Necrophagist. Wat een kunde, wat een sound, wat een nummers! Zondag 13 maart speelt die jonge Duitse band op een Metal Matinee. Niet te missen! KREIDLER – EVE FUTURE RECALL Kreidler volg ik al jaren. En hun lichtdansbare electropopsnuisterij is in de loop der jaren gegroeid tot een cinematografische geluidscaleidoscoop. Zwevende vioolpassages en betoverende klarinet- en fagotschema’s glijden door wiegende electroharpsegmenten. Neoklassiek, bijna. Het neemt je op een mentale reis naar Tibet. Natuurlijk verlangt deze rustgevende muziek naar het juiste moment maar niemand kan ontkennen dat Kreidler met ‘Eve Future Recall’ een prachtalbum heeft gemaakt. OUTBURST - FAIR AND BALANCED Zat nog even te twijfelen maar aangezien ik nog maar een paar samples van de nieuwe Pentacle (metalhelden uit Bladel e.o.) heb gehoord en het nieuwe album van Outburst volledig, kies ik voor de laatste metalmakkers. Acrosti-Jos, Tjerk, Serge, Arvid en Tijn gaan hoge ogen gooien met dit excellente grootscheepse nu- (als in ‘frisheid’ en ‘actuele’) -thrashepos. Wederom het bewijs dat geduld een schone zaak is.