Tweeënzestig jaar is hij inmiddels. Een wonder dat hij er nog staat want Cale was in de jaren zeventig zwaar aan de alcohol en de cocaïne. Die tijd is voorbij en dat hoor je ook aan de muziek die Cale maakt; ingetogen en rustig. Op een akoestische gitaar begint Cale samen met een gitarist en een drummer aan een rustig begin, waaronder ook zijn laatste single "Things". Het doet allemaal folky aan, maar dat verandert na een paar nummers als Cale plaats neemt achter zijn keyboard. Dan krijgt de zaal de avant-gardistische kant van de Welshman te zien. Beklemmende tonen vullen de ruimte en het publiek dat de hele tijd zo rustig was begint nu toch een beetje ongemakkelijk te bewegen. Zo wisselt Cale om de drie, vier nummers van keyboard naar gitaar en vice versa. Het lijkt het publiek niks te deren want voor ieder nummer wordt er even hard geklapt. Vooraan het podium zijn wat tafels opgesteld met een gezellig kaarsje in het midden. Aan één van deze tafels zitten Woody (21) en Josine (20). Ze vallen op in de menigte waarvan de gemiddelde leeftijd toch zeker boven de veertig is. Woody zag Cale al eerder in de Effenaar en vond het toen aanmerkelijk beter omdat Cale toen met een complete band speelde. "Nu staat er 'seated' op het kaartje en blijft de jeugd en de band weg. Bovendien vind ik dat ze een beetje op de automatische piloot spelen." Anderhalf uur en achttien liedjes later verlaten de muzikanten het podium. Het geroep voor een toegift klinkt best grappig uit de kelen van mensen die de veertig zijn gepasseerd. Verder dan wat vreemde oerkreten komen ze niet. Resultaat heeft het uiteindelijk wel. Als iemand uit het publiek roept om 'Pablo Picasso' antwoordt Cale koelbloedig: "This is not a rock and roll show. You might have noticed."