#BRB13: Gedwee hupsen op de hipster beats van Mount Kimbie en S O H N

Uitverkocht huis enige belemmering voor gepassioneerd dansfestijn

Tekst: Mathijs Nicolai Foto's: Marcel van Leeuwen ,

Drie dagen lang strijkt het Buma Rotterdam Beats festival neer in de stad, drie dagen lang kunnen bezoekers zich te goed doen aan workshops, panels en optredens in het kader van urban bass en beats. Eén van de meest in het oog springende activiteiten is de spraakmakende double-bill waar men vanavond van kan genieten in Rotown. Mount Kimbie en S O H N tonen aan dat er nog altijd acts zijn die meer dan alleen een USB stick hanteren om hun delicate elektronica live ten gehore te brengen, en dat is maar goed ook.

Het is aan S O H N om het bal te openen. De in Wenen residerende Brit mag dan wel te boek staan als een solo project, live krijgt de geluidsknutselaar steun van een tweetal extra bandleden – hetgeen een soort James Blakesque podiumpresentatie tot gevolg heeft waarbij het drietal geconcentreerd boven ieders verzameling van moeilijk definieerbare apparatuur en traditionele instrumenten hangt. Wat er vanavond ook staat te gebeuren, S O H N heeft hoe dan ook een goed jaar achter de rug, de jonge Brit stond op zo’n beetje alle relevante festivals (Eurosonic, SXSW, Motel Mozaique, Pitch) en mocht krabbelen bij 4AD (The National, Gang Gang Dance), en dat alles op basis van een EP en wat losse nummers.

Terwijl zijn carrière pijlsnel lijkt te gaan doet hij het op de bühne met zijn bandleden rustig aan, geconcentreerd, met mathematische precisie en oog voor alle subtiliteiten bouwen de drie geleidelijk de soulvolle werken van de eerder genoemde EP laag voor laag op. Het is enorm boeiend om te zien en te horen hoe onweerstaanbare nummers als Red Lines, Oscillate en The Wheel zich letterlijk voor de neus van de bezoekers vormen. En toch, toch lijkt het wel alsof de bandleden zelf het meest geboeid zijn door hun werk – welhaast in hypnose gaat het trio te werk terwijl het leeuwendeel van het publiek tamelijk apathisch stilstaat. Het is moeilijk te zeggen waar het exact aan schort, allicht zijn het de kinderziekten en moeten we S O H N wat tijd gunnen om een echt verbluffende live act worden, aan het vermogen om goed materiaal te schrijven ligt het in ieder geval niet.

Na de zwoele electronica van S O H N is het de beurt aan zijn eveneens Britse collegae van Mount Kimbie. Het duo draait alweer wat langer mee in de scene en is, ook getuige de almaar voller wordende zaal, lang geen onbekende meer. Eerder dit jaar kwam Cold Spring Fault Less Youth uit, de langverwachte opvolger van het bejubelde debuut Crooks & Lovers uit 2010. Een revolutie heeft dit niet teweeg gebracht maar de wollige, down-tempo electronica heeft voorzichtig ruimte gemaakt voor wat meer structuur en vocalen. Alle ingrediënten voor een boeiende, diverse set.

In het begin speelt het duo het op safe, vanachter een tweetal hoog opgerezen tafels vol keyboards, synths en drumcomputers worden de twee oude krakers Carbonated en Before I Move Off afgevuurd op de plotsklaps gewillige menigte. De handen gaan enthousiast de lucht in en er wordt massaal gedanst, al is dat in een uitverkocht Rotown eigenlijk amper nog te doen. Het tweetal, dat tegenwoordig live overigens eveneens als trio te werk gaat, vergeet vervolgens te doseren want het kruid is amper opgetrokken als Home Recording, één van de prijsnummers het de jongste plaat, het eerste drietal nummers vervolmaakt. Wat volgt is een uiterst plezierige set die logischerwijs voornamelijk put uit het onlangs verschenen Cold Spring Fault Less Youth maar die de belofte van de eerste nummers niet helemaal weet in te lossen.

Al met al zijn we vanavond getuige geweest van een boeiende double-bill van een tweetal vooruitstrevende acts die het lef hebben om hun complexe, elektronische composities zo live mogelijk te brengen, en daar kan je enkel je hoed maar diep voor afnemen.