De opbouw van het openingsnummer van de band is langzaam en mystiek. Voldoende om de aandacht van het publiek meteen te trekken.
Zangeres Maxime en zanger/percussionist Samgar zijn perfect op elkaar ingespeeld: de samenzang is mooi. Op cd komt het gitaarspel niet zo goed uit de verf als in een live setting: op de bühne in de Powerstage komt pas echt goed naar voren wat de gitaristen Tom Broshuis en Danny van Tiggele allemaal kunnen. Af en toe lijkt het zelfs alsof je The Edge hoort spelen, deze virtuoos is duidelijk een inspiratie voor de muzikanten.
De sfeer onderling is serieus. Dat is niet erg, want kom op, de muziek die ze maken, is ook serieus, toch? Pas na drie nummers verschijnt er een voorzichtig glimlachje bij Maxime, wanneer ze het publiek bedankt voor hun komst. Gelukkig, ze hebben in de gaten dat er ook nog toeschouwers zijn. Wanneer ze Same Room, Different House spelen, één van de bekendere songs van het viertal, wordt het publiek zelfs uitgenodigd om mee te doen. Uiteraard doet iedereen dat en dan lijken de bandleden pas echt los te komen.
De band trakteert het publiek daarna op een nieuwtje: ze verklappen dat ze stiekem aan het werk zijn voor een volgend album en willen graag één van hun nieuwe liedjes laten horen. “Het wordt Gloom, dat gaat over depressiviteit.” Deze mededeling van Samgar brengt wat rumoer met zich mee. Duidelijk is dat het geen vrolijk liedje is, maar wel galmend en magisch, het kenmerk van de muziek van deze band.
Het optreden krijgt even een andere wending met de vertolking van Bon Vivant van hun debuutalbum: te markeren als het hoogtepunt van de avond, want de versterkers laten ze links liggen. Op het randje van het podium neemt het viertal plaats, naast elkaar, om het liedje volledig akoestisch ten gehore te brengen. Met een glimlach, nu wel. Mensen in het publiek glimlachen ook: wat bijzonder mooi! Het is een groot applaus waard, wat dankbaar in ontvangst wordt genomen. “Wat heerlijk stil waren jullie”, bedankt Maxime het publiek voor de aandacht. De meesten in de zaal, voornamelijk dertigplussers, zijn onder de indruk.
Veel van de nummers die volgen, beginnen rustig en mystiek om bombastisch te eindigen, met harde gitaren, felle lichten en doordringende percussie. Maar dat is waar het bij Mister and Mississipi om gaat: de luisteraar in vervoering brengen en langzaam opbouwen naar een hoogtepunt. Het geluid is soms onaangenaam hard en laat af en toe de vloer trillen. De beleving van de muziek is misschien ook daarom live nog intenser dan wanneer je het vanaf cd beluistert. Bij de rustige momenten dwalen sommige toeschouwers wat af, maar anderen genieten met de ogen dicht van de harmonieuze samenzang van Samgar en Maxime en de kunsten van de gitaristen.
Tijdens de toegift worden de bekendere nummers Follow the Sun and Northern Sky gespeeld. Daarbij laten ze even goed zien hoeveel ze allemaal al kunnen, ondanks hun jonge leeftijd en status als nieuwkomers. Zou Mister and Mississipi nog meer te bieden hebben dan dit? We zullen het zien. Laat dat nieuwe werk maar komen!