In De Unie is het eerst aan labelgenoot Vox von Braun om het publiek op te warmen. Hun nieuwe plaat Rich & On Wheels is door verschillende media goed ontvangen. De band triomfeerde op Eurosonic/Noorderslag begin dit jaar en werd een veelgenoemd hoogtepunt op het festival. In Rotterdam klinkt de lichtzoetige sixtiespop prima. Ondanks wat vocale ongemakken in de geluidsmix en de zogeheten Rotterdamse praatziekte krijgt de band toch de waardering die het verdient. Vox von Braun geeft een zelfverzekerd en krachtig optreden van gruizige, gedreven rock & roll met een rebels randje.
Wanneer Rats on Rafts het podium opkomt, krijgen ze een luide ontvangst en dat is niet voor niets. De band opent met twee nieuwe nummers, die op de setlist als Child en Ship worden aangemerkt, maar later blijkt dat dit alleen nog maar werktitels zijn. De nieuwe nummers volgen het werk van de eerste plaat van de Rats, waarbij hier en daar invloeden van The Clash te horen zijn.
Na deze opening zijn de beste nummers van debuutplaat The Moon Is Big aan de beurt. Het gelijknamige nummer eerst , gevolgd door Plastic Plaster en Emma-Sofia. Ze laten de grote groei van de Rats zien. De dreiging die van de band uitgaat is groots en aan alles is te horen dat ze na een jaar lang extensief touren enorm op elkaar ingespeeld zijn. Als een geoliede machine denderen de Rats voort. De nummers worden sneller gespeeld dan ooit en de combinatie van dreiging en energie die de band uitstraalt, is de grote beloning die het publiek krijgt voor zijn aanwezigheid.
De Britse post-punk/new wave waarmee de band ook in Engeland zelf furore heeft gemaakt, laat een band zien die in een donker zaaltje als De Unie voor een avondje de jaren tachtig terughaalt. En het is niet alleen de post-punk die de band voortdrijft. KIEM-cover The Moneyman heeft een nieuwe jasje aangemeten gekregen. Deze versie is daverend waarbij de band dikwijls tegen indierock aanschuurt.
Het ritme van bas en drum bij God Is Dead nodigt uit om een mosh-pit te starten en het uitzinnige publiek gaat daar graag op in. Het levert ouderwetse anarchie op zoals het ooit bedoeld is. Afsluiter Jazz maakt het geheel compleet. In het negen minuten durende epos laten de Rats alles zien wat ze in zich hebben. Van de anthemachtige proporties in het begin tot het shoegazende slot, het publiek wordt op zijn wenken bediend. Voor de toegift halen de Rats twee covers van stal, het korte Pretty Baby You’re So Ugly van Ty Segall en punkklassieker Ghost Rider van Suicide. Ook van deze twee maken de retropunkers een groot succes. Als zelfs de vader van de drummer zich in de pit mengt, is het zeker. Deze thuiswedstrijd hebben Rats on Rafts glansrijk gewonnen.