In een uitverkochte Kroepoekfabriek is het eerst de beurt aan The Kik. De 'Nederlandse Beatles' rondom Dave von Raven stonden 's middags op Breda Barst en moeten later op de avond nog richting Amsterdam. Dit mag de pret niet drukken want het vijftal gooit er veel plezier in. Met Dave aan het woord is het trouwens altijd lachen, de zaal zorgt voor de sfeer. Het 'pittoreske' podium, zoals frontman Spike van The Deaf het later mooi omschrijft, met groots het KF logo erboven in 60's patronen en passende spots maken het plaatje compleet. Strak in het pak start The Kik met de titeltrack en tweede single van hun debuut 'Springlevend'. Dave wilt naast het feliciteren toch even stil staan bij het goede werk dat de Kroepoekfabriek levert in deze barre dagen.
Dit gezegd hebbende is het tijd voor een feestje. Na het orgel gedreven 'Cleopatra' is het de beurt aan zomerhit 'Simone' die vooraf gegaan wordt door een leuk handjesspel. Het publiek feest en zingt lekker mee. Omdat de band nog naar onze hoofdstad moet spelen ze 'Van wie hij was en wie hij is' over Dave's Rotterdamse sportheld; wielrenner Willem Koopman. Halverwege de set krijgen we maar liefst drie nieuwe nummers. Na een kort gesprekje met bassist Marcel Groenewegen blijkt dat het materiaal is voor de nieuwe plaat. Het drietal past moeiteloos tussen de bekende songs vol strak gitaarspel, frivool pianowerk en een puike ritmesectie. Deze sound komt terug in het sterke 'Luchtballon'. Ondanks een gebroken snaar en technische bas probleempjes weet vooral Dave met verhaaltjes over het Nederlandse succes en aandacht van de TROS opnieuw de lachers naar zijn hand te zetten. Het feest is nog niet helemaal losgebarsten maar The Kik moet er helaas van door.
Gelukkig hebben we The Deaf nog. Als The Kik the Beatles zouden zijn dan komt de Haagse band aardig in aanmerking als The Rolling Stones. Rauwe rock 'n roll met een flamboyante frontman. Bij The Kik staat een flesje rode wijn klaar, The Deaf kiest voor een fles Jack Daniels. De voorste rij wordt gevuld met vrouwen die vooral voor Spike komen. Voor de mannen is er de bevallige bassiste Janneke Nijhuijs alias Miss Fuzz. De zaal lijkt nog meer gevuld, bij de eerste tonen van 'Live Forever' gaat het publiek al helemaal los. Spike wil graag het dak eraf blazen en zet 'Jumping Around' in. Circlepits zijn het gevolg terwijl KROE leden rondgaan met hapjes. Het sausje van hevige gitaarlicks, pompende basslijnen en rammende drums met de samenzang van Spike en Janneke overgoten door het orgelspel van Magere Mau blijkt een explosieve combinatie.
Spike weet het publiek perfect te bespelen en gaat helemaal los. Toch zijn er momenten om af en toe gas terug te nemen. Zo krijgt de Kroepoekfabriek meerdere malen de welverdiende felicitaties, gaat er voldoende alcohol naar binnen, want je moet goed drinken aldus Spike en is er een intense interactie gaande tussen publiek en band. De muziek heet niet voor niets speed beat dus gaat met single 'Coming Down that Road' het tempo weer omhoog. De toetsenist krijgt het steeds moeilijker om zijn orgel in bedwang te houden, tterwijl bij Spike twee snaren springen door overmatig gebruik. De enigste die vrij kalm blijft is Miss Fuzz die enorm sexy met een guitige glimlach de bass bespeelt. Ze zorgt ook constant voor de fijne zangnoten. Met 'You're the Victor' van Haagse voorbeelden Q '65 sluit the Deaf in stijl de avond af. Al wordt er nog lang nagepraat en blijven er goede plaatjes gedraaid worden. Dat de Kroepoekfabriek op deze manier nog een lange toekomst tegemoet mag zien.