De half Italiaans / half Belgische Sarah Ferri laat, met Jo Mahieu op gitaar, een sterk staaltje zangtalent horen. Zelf neemt de zangeres meermaals plaats achter de piano. Als er extra muziek nodig is, creëert ze dat met haar stem. De muziek komt uit de hoek van de jazz, swing en bossa nova. Denk aan onze eigen Caro Emerald, het Belgische Vaya Con Dios of Tori Amos. Gedragen door een enorm vocaal bereik komt ze helaas met moeite boven het vele geklets in het publiek uit. De sfeer is hoe dan ook gezellig en het duo op het podium heeft het enorm naar hun zin.
Met elf nummers van haar eerste plaat ‘Ferri Tales’ brengt ze bijna een volwaardige set. Het folky pianospel in 'Dancing in the Supermarket' of de akoestische uptempo gitaarsolo tijdens nieuwe single 'The Man Who Was Bored' gaan er in als koek. Sarah's stem glijdt op onnavolgbare wijze mee met de speelse ritmes. Vooral wanneer de hoge hakken uitgaan, de zangeres zwoel mee swingt en die blijvende lach van Mahieu verandert in een grijns. Afsluiten doet Sarah Ferri echter solo op indringende wijze achter piano met haar eerste single 'Were You There'. Wij gelukkig wel!
Met heel wat meer bombarie komt Absynthe Minded op het podium. Onder Raï gedreven beats beklimt de band rond Bert Ostyn het podium. De Belgen zijn in hun thuisland een grote naam en alhoewel Rotown is uitverkocht geeft het publiek de band niet de volledige aandacht. Het Gentse vijftal begint met werk van de jongste plaat ‘As It Ever Was’. 'How Short a Time' en 'Fighting Against Time' laten de hardere weg horen die de jongens zijn ingeslagen. De muziekstijl van Absynthe Minded lijkt op die van Oasis en Stereophonics. Toch blijven de jazzy invloeden door het piano- en drumspel aanwezig. In 'Plane Song' komen er meer grungy gitaren naar voren en ontstaan er gelijkenissen met 'On A Plain' van ‘die ene band’ uit Seattle.
Eerste hoogtepunt van de avond is 'Envoi', de bekendste track van de band en een prima stapje terug richting het oudere werk zoals klassieker 'My Heroics Part One'. Opmerkelijk is dat weinigen de doorbraaksingle lijken te kennen want er wordt niet extra geapplaudisseerd. De violist kijkt raar op dat er weinig respons komt van het publiek. Toch zorgt hij op viool de hele avond voor een boeiende mix tussen klassiek spel en geslaagd gitaargetokkel. Misschien komt het door het overgrote deel aan nieuwe nummers dat de mensen naast het formeel geklap nogal lauwtjes reageren. Met tien van de twaalf songs van het vijfde studioalbum en achttien nummers in totaal is de setlist aan de lange kant.
Het midden tussen de twee eerder genoemde classics is gevuld met sterk nieuw werk. 'Crosses' doet denken aan Herman van Veen's 'Opzij' met opzwepende violen, daverend tromgeroffel en dreigend pianospel. De single 'Space' met zijn pakkende teksten en fraaie muzikale omlijsting is een volgende hoogtepunt. Ostyn zweeft dan ook letterlijk enkele malen op het randje van het podium. Na de climax van titeltrack 'As It Ever Was' is het tijd voor een encore waarin de Oost-Vlamingen die drive verder uitbouwen met experimentele jazz versies van drie oudere songs. De lichteffecten helpen een handje terwijl het strakke ensemble zich in Take Five modus richting middernacht begeeft. De volgende keer moet de band niet acht jaar wachten tot ze nog eens naar Rotterdam komen. Ze bezitten daarvoor te veel sterk materiaal dat gehoord moet worden.