Maceo heeft vanavond zijn 6 koppige band meegebracht, die allen, op hun eigen manier, hun sporen verdiend hebben in de muziek. Zo is achtergrondzangeres Martha High ruim dertig jaar zangeres geweest bij James Brown en heeft bassist Rodney ‘skeet’ Curtis zijn funky slaps al laten horen bij Funkadelic. Het belooft dus een groovy avondje te worden.
Brengt de Schouwburg normaal gesproken dans en theater, vanavond wordt de grote zaal omgedoopt tot funkparadijs. De bandleden komen stuk voor stuk op en worden voorgesteld door de manager van de band. De groove zit er gelijk lekker in met opener ‘funkie fiesta’. De opkomst van Maceo wordt ontvangen met luid applaus en er wordt gelijk doorgeknald met ‘this funk is of the hook’. De toon is gezet voor deze avond.
De funktrein dendert door en wat vooral opvalt is dat ieder bandlid zijn ding goed kan, dat het heerlijk samenkomt tot een mooi geheel, maar dat het soms wel erg gelikt klinkt. Het zaalgeluid is loepzuiver, maar soms hoop je op iets meer onzuiverheden en gekraak, omdat dit stiekem een beetje hoort bij dit muziekgenre.
De manier waarop Maceo de saxofoon bespeelt is meesterlijk. Het zijn niet alleen melodieën die hij eruit blaast, maar soms lijkt zijn instrument ook ritmes te creëeren. Daarnaast begeleidt hij zijn band met zijn rauwe, doorleefde stem, wat dan net dat extra funky randje geeft. Ook beheerst hij de dwarsfluit en werpt het publiek muzikale liefdeskussen toe met ‘we love you’.
Achtergrondzangeres Martha High laat het publiek opleven door haar zeer sterk gezongen ‘Think (about it)’ van Lyn Collins en James Brown. Wat een krachtige prachtstem heeft deze vrouw.
Soms wordt er ook teruggeschakeld naar lome soulnummers en wordt de band uitgekleed met alleen de drummer, trombone en sax. Het publiek geniet muisstil mee met deze zacht strelende nummers.
Onze eigen saxdiva Candy Dulfer loopt tijdens een nummer het podium op en speelt samen met Maceo. Ze vult zijn zang aan met heerlijke saxpartijen en Maceo laat zijn respect voor haar in woord en gebaar weten.
De drummer wordt ook nog in de spotlights gezet en speelt een dikke drumsolo. Hij blijkt een neef van Maceo Parker te zijn, Marcus Parker. Na ongeveer anderhalf uur gefunkt te hebben, lijkt het erop dat het concert over is, maar niets is minder waar. Uiteindelijk wordt er nog eens anderhalf uur aan vastgeplakt en Maceo lijkt er niet genoeg van te krijgen. Er worden ook nog versies gespeeld van ´Stand By Me´ en Al Jarrau´s ´Roof Garden´. De manager heeft de band al een paar keer afgekondigd, het publiek geeft keer op keer een overweldigend applaus, maar ze blijven maar spelen. Menig bejaarde ligt op dit tijdstip al lang en breed te slapen, maar Maceo niet. Met de funkknaller ´Soul Power´ neemt Maceo, zijn band en Candy Dulfer afscheid van het publiek.
Terugkijkend was het een strak geregisseerd optreden met niet al te veel uitschieters naar boven of naar beneden. Maar als je drie uur een topprestatie aan het leveren bent, dan kan je niet meer dan respect hebben voor deze man.